مقتل امام حسين (علیه السلام) - 83
89 - نيز گويد:
چون نامه را پيچيد و مهر زد، مردى به نام عبدالله بن ابى المحل به ابن زياد گفت : اى امير! وقتى على بن ابى طالب در كوفه نزد ما ما بود، از ما خواستگارى كرد و ما دختر عموى خود ام البنين دخترم حزام را به همسرى او داديم و از او چهار پسر (عبدالله ، عثمان ، جعفر و عباس ) به دنيا آمد.
اينان خواهز زادگان مايند كه با برادرشان حسين بن على هستند. اگر اجازه بدهى امان نامه اى از سوى تو برايش بنويسم . ابن زياد پذيرفت . عبدالله بن ابى المحل نامه را نوشت و به غلام خود به نام عرفان سپرد تا نزد عباس و برادرانش ببرد. آنان چون امان نامه را ديدند گفتند: به دايى ما سلام برسان و بگو به امان تو نيازى نداريم ، امان خدا براى ما بهتر از امان پسر مرجانه است . غلام به كوفه بازگشت و خبر را گزارش داد. عبدالله بن ابى الحمل دانست كه آنان كشته خواهند شد.
شمر به سمت لشكرگاه حسين رفت و صدا زد: خواهر زادگان من كجايند؟ عبدالله و عثمان و جعفر، پسران على بن ابى طالب كجايند؟ آنان ساكت ماندند. حسين فرمود:
هر چند فاسق است ، جوابش دهيد، آنان از داييهاى شمايند. صدا زدند چه مى گويى و چه كار دارى ؟ گفت : خواهر زادگان من ! شما در امانيد؛ خود را با برادرتان حسين به كشتن ندهيد. از يزيد بن معاويه اطاعت كنيد. عباس فرياد زد: دستت شكسته باد شمر! لعنت خدا بر تو و بر امان نامه اى كه آورده اى . اى دشمن خدا! مى گويى برادرمان حسين پسر فاطمه را رها كنيم و در اطاعت ملعونان و ملعون زادگان در آييم ؟ شمر خشمگين به لشكرگاه خود بازگشت . (224)
224- همان ، ص 245.
منبع : مقتل امام حسين (علیه السلام)
تالیف:گروه حديث پژوهشكده باقرالعلوم - جواد محدثى
