گواهى مى دهم كه شما عاملان به امر خدا هستيد.
عمل ائمّه عليهم السلام نمايان گر اراده خداست، وما پيش تر با استفاده از حديث قدسى گفتيم كه همه اين مراتب، از عبوديّت و بندگى شروع مى شود؛ پيش تر روايتى را از امام باقر عليه السلام خوانديم كه آن حضرت فرمود:
كان علي عليه السلام واللّه عبداً للّه صالحاً أخو رسول اللّه صلى اللّه عليه وآله... ما نال الكرامة من اللّه إلاّ بطاعته للّه ولرسوله؛1
به خدا سوگند! على بنده صالح خدا و برادر رسول خدا صلى اللّه عليه وآله بود... او به اين مقام در نزد خداوند نايل نشد، مگر با اطاعت از خدا و رسول او.
و در خصوص شخص رسول اللّه صلى اللّه عليه وآله نيز، آن گاه كه خداوند متعال مى خواهد رفتن آن حضرت به معراج را بيان فرمايد، با كلمه «عبده» شروع مى كند و مى فرمايد:
(سُبْحانَ الَّذي أَسْرى بِعَبْدِهِ لَيْلاً مِنَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ إِلَى الْمَسْجِدِ اْلأَقْصَى)؛2
پاك و منزّه است آن خداوندى كه بنده اش را در يك شب از مسجد الحرام به مسجد اقصى برد.
در اين زمينه روايتى نقل شده كه در زمان عمر، اميرالمؤمنين عليه السلام در حال طواف ديدند كه جوانى به زن هاى مردم نگاه مى كند، حضرت سيلى محكمى به صورت اين جوان زدند. او پيش عُمر رفت و از آن حضرت شكايت كرد.
وقتى عمر از قضيه خبردار شد، گفت: «رأتك عين اللّه وضربتك يد اللّه».3
به راستى اگر يك شيعى اين مقام را براى اهل بيت عليهم السلام منكر بشود، كمتر از عمر نيست؟!!
1 . ر.ك: جلد يكم، صفحه 81 از همين كتاب.
2 . سوره اسراء (17): آيه 1.
3 . ر.ك: الرياض النضره: 3 / 165، جواهر المطالب: 1 / 199، النهاية فى غريب الحديث: 3 / 332، بحار الأنوار: 87 / 36.
