با توجّه به آن چه گذشت ذكر اين آيه شريفه مناسب است كه:
(وَمَنْ يُطِعِ اللّهَ وَرَسُولَهُ وَيَخْشَ اللّهَ وَيَتَّقْهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْفائِزُونَ)؛1
و هر كس از خدا و رسولش اطاعت كند و از خدا بترسد و از مخالفت با او پرهيز نمايد چنين كسانى همان پيروزمندان واقعى هستند.
در آيه ديگرى «فوز» را به «عظمت» وصف كرده، مى فرمايد:
(وَمَنْ يُطِعِ اللّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ فازَ فَوْزًا عَظيمًا)؛2
و هر كس از خدا و رسولش اطاعت نمايد، به رستگارى بزرگى دست يافته است.
اطاعت از امام، اطاعت از خدا و رسول است، و هنگامى كه اطاعت با خشيت باشد، فوز خواهد بود. آن گاه اين پرسش مطرح مى شود كه مراد از فوز در اين آيه چيست؟
در پاسخ اين پرسش به قرآن مراجعه مى كنيم كه «فوز» را چگونه معنا مى كند.
قرآن كريم در آيه ديگرى آن گاه كه نعمت هاى بهشتى را مى شمارد مى فرمايد:
(وَرِضْوانٌ مِنَ اللّهِ أَكْبَرُ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظيمُ)؛3
خشنودى و رضاى خداوند (از همه چيز برتر است) و پيروزى و رستگارى بزرگ همين است.
چه مقامى بالاتر از اين؟!
نعمت هاى بهشتى در برابر (رِضْوانٌ مِنَ اللّهِ أَكْبَرُ) چيزى نيست.
روايتى را از مرحوم پدرم نقل مى كنم، ايشان مى فرمودند: در روايتى آمده است:
اصحاب سيّدالشهداء سلام اللّه عليه در بهشت دور آن حضرت را گرفته و در محضرشان مى نشينند و ملازم آن حضرت هستند و هم چنان به آن حضرت نگاه مى كنند. و هر چه حوريان بهشتى با آن آرايش ها و... كه دارند مى آيند و التماس مى كنند كه به سراغ ما بياييد، آن ها از حضرت سيدالشهدا عليه السلام جدا نمى شوند.4
1 . سوره نور (24): آيه 52.
2 . سوره احزاب (33): آيه 71.
3 . سوره توبه (9): آيه 72.
4 . كامل الزيارات: 168 و 169، حديث 219، بحار الأنوار: 45 / 207 و 208، حديث 13. در قسمتى از حديث امام عليه السلام چنين مى فرمايد:
«... والخلق يعرضون وهم حدّاث الحسين عليه السّلام تحت العرش وفي ظلّ العرش لا يخافون سوء الحساب يقال لهم: ادخلوا الجنّة، فيأبون ويختارون مجلسه وحديثه، وإنّ الحور لترسل إليهم أنّا قد اشتقناكم مع الولدان المخلّدين، فما يرفعون رؤوسهم إليهم لما يرون في مجلسهم من السرور والكرامة...».
