قارى در شرح اين روايت مى گويد:
مسلم نقل مى كند كه سعد بن ابى وقّاص مى گويد: وقتى اين آيه ـ يعنى آيه موسوم به مباهله ـ نازل شد، آن جا كه مى فرمايد:
(فَمَنْ حَاجَّكَ فيهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَأَبْناءَكُمْ وَنِساءَنا وَنِساءَكُمْ وَأَنْفُسَنا وَأَنْفُسَكُمْ);
رسول خدا صلى الله عليه وآله على عليه السلام را فرا خواند و به پاس رابطه برادرى و نزديكى كه بينشان بود، وى را چون نفس خود دانستند. ايشان ضمن آن كه فاطمه عليها السلام، خاصّ ترين بانو از ميان نزديكانش و نيز حسن و حسين عليهما السلام را فرا خواند و آن دو را پسران خود به شمار آوردند و به درگاه الاهى عرضه داشتند:
اللهمّ هؤلاء أهل بيتي;
خدايا! اينان اهل بيت من هستند.
مقصود ايشان اين بود كه آن ها را از ناپاكى مصون دار و به طور كامل پاك و مطهّرشان گردان.1
1 . المرقاة فى شرح المشكاة: 5 / 589.
