قـال الله تـعـالى : فـذرهـم يـاكـلوا و يـتـمـتـعـوا ويلههم الاءمل فسوف يعلمون .(160)
واگذار آنها را بخورند و بهره مند شوند و آرزوهايشان آنها را از رسـيـدن به سعادت ابدى باز دارد پس زود باشد كه بـدانـند چه فرصت خوبى در دنيا داشتند و چه كمالاتى در اثر علم و عمل مى توانستند به دست آوردند.
و قال رسـول الله صـلى الله عـليـه و آله : جـاء الاجل دون رجاء الاءمل .
پـيـغـمـبـر صـلى الله عـليـه و آله فـرمـود: اجل اولاد آدم مى رسد و اميد و آرزوها به پايان نمى رسد.
و قـال بـعـضـهـم : لو راءيـت الاءجـل و مـسـيـره لا بـغـضـت الاءمل و غروره .
بـعـضـى فـرمـوده انـد: اگـر اولاد آدم اجل و راه آن را مى ديدند هر آينه آرزوها و مغرور شدن به آن را دشمن مى داشتند.
و قـال انس : كنا عند رسول الله صلى الله عليه و آله و سـلم فـوضـع ثـوبـه تـحـت راسه و نام فهبت ريح عاصفة فـقـام فـزعـا و تـرك ردائه فـقـلنـا يـا رسول الله مالك فقال ظننت ان الساعة قد قامت .
انـس گـفـت : خـدمت پيغمبر صلى الله عليه و آله بوديم . آن حـضـرت جـامـه خود را زير سر نهاد و به خواب رفت . پس باد شديد وزيد. پيغمبر صلى الله عليه و آله ترسناك از خواب برخاست ورداى خود را بر نداشت ما عرض كرديم : يا رسـول الله صـلى الله عـليـه و آله شـمـا را چـه روى داد؟ فرمود: گمان كردم قيامت بر پا شد.
و قـال عـليـه السـلام : يـهـرم ابـن آدم و يـبـقى معه اثنان الحرص و طول الاءمل .
فـرمـود: فـرزند آدم پير مى شود و با او دو چيز باقى مى ماند يكى حرص و ديگرى آرزوى طولانى و دور و دراز.
و قـال امـيـرالمـؤ منين عليه السلام فى خطبة : اتقوا الله فـكـم مـن مـؤ مـل مـالا يـبـلغـه و جـامـع مـالا يـاءكـله و لعـله مـن بـاطـل جـمـعـه و مـن حـق مـنـعـه اصـابـه حـرامـا و ورثـه عدوا فاحتمل اصره و باء بوزره و رد على ربه خاسرا اسفا لا حقا قد خسرالدنيا و الآخرة ذلك هوالخسران المبين .
حـضرت اميرالمؤ منين عليه السلام در خطبه خود فرموده : از خـدا بـترسيد چه بسيار كسى كه آرزو دارد چيزى كه به او نـمى رسد و چه بسيار جمع كننده چيزى كه آن را نمى خورد و شـايد از راه باطل آن را جمع كرده و شايد حقوقى كه به آن تـعـلق گـرفـتـه مـنـع كـرده و نداده يا حق شريكى در آن بـوده و او را از دادنـش خـوددارى كـرده از راه حـرام بـه دسـت آورده و از روى عـدوان و تـجـاوز بـه ارث بـرده ، گناهش را حـمـل كرده و وزر و وبالش را به عهده گرفته و به سوى خـداى خـود رفـتـه در حالت زيان كارى و تاءسف كه به او عارض شده به تحقيق در دنيا و آخرت زيان و ضرر نموده و اين است ضرر آشكار.
و قـال اصـمـعـى سـمـعـت اعـرابـيـا يقول : ان الآمال قطعت اعناق الرجال كالسراب اخلف من رجاه و غر من رآه و من كان الليل و النهار مطيتاه اسرعابه السير و يلحقاه المحل .
اصـمـعى گفته : شنيدم كه اعرابى مى گفت به درستى كه آرزوها گردن مردان را قطع كرد مانند آب نما كه آن كس به امـيـد آب بـه سـوى او مـى رود خلافش بر او ظاهر گردد و گول مى زند كسى را كه آن را ببيند و آن كس كه شب و روز دو مركب تندرو او مى باشند به سرعت او را مى برند و به محل منظور و مورد نظرش ملحق مى كنند.
و انشد بعضهم :
| و يـمـشـى المـرء ذا اجـل قـريـب | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| و فى الدنيا له امل طويل | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| و يـعـجـل للرحـيل و ليس يدرى | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
الى ماذا يقربه الرحيل
شخص مى رود در حالى كه اجلش نزديك است و در دنيا براى او آرزوى طـولانـى هـسـت و تـعجيل مى كند براى رفتن و نمى دانـد كـه رفتن او به كجا منتهى مى گردد و به چيز نزديك مى گردد.
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
