((86- حمزة بن حمران گويد: امام صادق (عليه السلام ) فرمود: سه چيز است كه پيغمبر و كمتر از پيغمبر از آن رهائى نيابند:
1- تفكر كردن در وسوسه هاى راجع به خلقت و آفرينش (كه به انسان دست مى دهد).
2- فال بد زدن .
3- حسد بردن جز آنكه شخص با ايمان حسد خود را بكار نبندد (و بدنبال آن به فكر سلب نعمت از محسود نيفتد و كارى انجام ندهد).
شرح :
مجلسى (رحمة الله عليه ) در معناى قسمت سوم كه حسد است گويد: ظاهر اين حديث آنست كه حسدى كه در خاطره انسان خطور كند بى آنكه . آنرا براى مردم آشكار سازد گناه نيست وگرنه اتصاف انبياء بدان ممكن نيست ، و امكان دارد كه مقصود از حسد در اينجا معناى عامى باشد كه غبطه را نيز شامل گردد... ))
عَلِيٌّ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ أَبِي مَالِكٍ الْحَضْرَمِيِّ عَنْ حَمْزَةَ بْنِ حُمْرَانَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ ثَلَاثَةٌ لَمْ يَنْجُ مِنْهَا نَبِيٌّ فَمَنْ دُونَهُ التَّفَكُّرُ فِى الْوَسْوَسَةِ فِى الْخَلْقِ وَ الطِّيَرَةُ وَ الْحَسَدُ إِلَّا أَنَّ الْمُؤْمِنَ لَا يَسْتَعْمِلُ حَسَدَهُ
