مقتل امام حسين (علیه السلام) – 213
60 - شيخ مفيد با سند خود از عبدالله بن عامر نقل مى كند:
چون خبر شهادت امام حسين عليه السلام به مدينه رسيد، اسماء دختر بن ابى طالب با گروهى از زنان خانواده بيرون آمد تا آنكه به قبر رسول خدا صلى الله عليه و آله رسيد و به آن پناهنده شد. ناله اى از دل بر آورد، آنگاه رو به مهاجران و انصار كرد و چنين گفت :
روز قيامت كه سخن راست را مى پذيرند، چه خواهيد گفت اگر پيامبر به شما بگويد عترتم را يارى نكرديد يا غايب بوديد و حق نزد ولى امر فراهم شده بود، او را تسليم دست ستمگران كرديد، پس امروز نزد خدا از سوى او هيچ شفاعتى نداريد...
هيچ روزى را چون آن روز نديده ايم كه مرد و زن گريان باشند. (502)
61 - طبرانى از مصعب بن عبدالله چنين نقل مى كند:
زينب صغرى دختر عقيل بن ابى طالب ، در بقيع پيش مردم آمد؛ بر كشته هاى خويش در كربلا مى گريست و مى گفت :
چه خواب خواهيد داد اگر پيامبر خدا به شما كه آخرين امتهاييد بگويد با اهل بيت و ياران و فرزندان من چه كرديد؟ بعضى از آنان اسير شدند و برخى به خون غلتيدند. با آنكه خير خواه شما بوديم ، پاداش من آن نبود كه به خويشاوندانم بدى كنيد. (503)
62 - قندوزى گويد:
فاطمه دختر عقيل ، اين گونه بر حسين عليه السلام مرثيه گفت :
اى چشم ! اگر گريه و ندبه مى كنى ، اشك بريز و ناله كن بر خاندان پيامبر.
نه نفر همه از فرزندان على شهيد شدند و پنج نفر از فرزندان عقيل . (504)
502- امالى ، ص 318.
503- المعجم الكبير، ج 3، ص 118.
504- ينابيع الموده ، ص 398.
منبع : مقتل امام حسين (علیه السلام)
تالیف:گروه حديث پژوهشكده باقرالعلوم - جواد محدثى
