مَنْ والاكُمْ فَقَدْ والَى اللَّهَ وَمَنْ عاداكُمْ فَقَدْ عادَى اللَّهَ؛
كسى كه ولايت شما را بپذيرد ولايت خدا را پذيرفته و كسى كه با شما دشمنى ورزد با خدا دشمنى ورزيده است.
اين فراز مى تواند هم نتيجه اى براى جمله هاى پيشين باشد و هم فراز جداگانه اى باشد كه به ما سبق ربطى نداشته باشد. وقتى بازگشت خلق به شما و حساب آنان به دست شما شد، نتيجه اين كه هر كس از شما پيروى كند از خدا پيروى كرده است و مورد رحمت و مغفرت خدا و اهل نجات و رستگارى در آخرت مى باشد و اين يك مقام بلندى است و معناى بسيار رفيعى دارد.
و اين جمله از زيارت جامعه از دلايل عصمت ائمّه عليهم السلام نيز مى باشد.
