بحثى نيست كه هدايت دو نوع است:
گاهى نشان دادن راه است كه قرآن كريم مى فرمايد:
(إِنّا هَدَيْناهُ السَّبيلَ إِمّا شاكِرًا وَإِمّا كَفُورًا)؛1
ما راه را به انسان نشان داديم، حال مى خواهد شاكر باشد و يا ناسپاس.
و گاهى هدايت اين گونه است كه هادى مقدارى از راه را هم با شما مى آيد و شما را همراهى مى كند.
وقتى آدرس كسى را مى خواهيد يك وقت به شما آدرس مى دهند و شما را راهنمايى مى كنند كه آن مقصد كجاست. در اين زمينه قرآن مى فرمايد:
(وَالَّذينَ اهْتَدَوْا زادَهُمْ هُدًى)؛2
و كسانى كه هدايت يافته اند، خداوند بر هدايتشان مى افزايد.
در آيه ديگرى مى فرمايد:
(وَيَزيدُ اللّهُ الَّذينَ اهْتَدَوْا هُدًى)؛3
و كسانى كه در راه هدايت تو قدم برداشتند خداوند بر هدايتشان مى افزايد.
خداوند متعال در اين مسير، بر هدايت مى افزايد كه راهنما دست طرف را مى گيرد تا به مقصد برساند و ديگر هيچ احتمال گمراهى نيست كه قرآن مى فرمايد:
(وَمَنْ يَهْدِ اللّهُ فَما لَهُ مِنْ مُضِلّ)؛4
و هر كس را كه خدا هدايت كند، هيچ گمراه كننده اى نخواهد داشت.
همه اين ها مراتبى از هدايت است، امّا انسان بايد ظرفيت و آمادگى داشته باشد تا به آن جايى برسد كه بتواند در جاى پاى آن بزرگواران كه داراى هدايت خاصّه هستند قدم بگذارد و تابع آن ها باشد و در نتيجه هم عزّت و هدايت يابد و هم منشأ عزّت و هدايت و چراغ راه براى ديگران بشود و اين روشنايى و هدايت و اين راه خدا، پيامبر اكرم و اهل بيت عليهم السلام ادامه داشته باشد.
1 . سوره انسان (76): آيه 3.
2 . سوره محمّد صلى اللّه عليه وآله (47): آيه 17.
3 . سوره مريم (19): آيه 76.
4 . سوره زمر (39): آيه 37.
