أَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ اِلاَّ اللّهُ وَحْدَهُ لا شَرِيكَ لَه
گواهى مى دهم كه معبودى جز خدا نيست; يگانه اى كه شريكى ندارد
كَما شَهِدَ اللّهُ لِنَفْسِهِ
آن سان كه خداوند به يكتايى خويش گواهى داده است
وَشَهِدَتْ لَهُ مَلائِكَتُهُ وَاُولوا الْعِلْمِ مِنْ خَلْقِهِ لا إلهَ إلاّ هُوَ الْعَزيزُ الْحَكيمُ.
و فرشتگان و صاحبان علم از آفريدگانش نيز گواهى داده اند كه معبودى جز او نيست و او عزيز و حكيم است.
وَاَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ الْمُنْتَجَبُ وَرَسولُهُ الْمُرْتَضى
و گواهى مى دهم كه محمّد بنده برگزيده و رسول پسنديده اوست
اَرْسَلَهُ بِالْهُدى وَدينِ الْحَقِّ
كه او را با هدايت و دين حق فرستاد
لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدّينِ كُلِّهِ وَلَوْكَرِهَ الْمُشْرِكونَ.
تا بر همه دين ها چيره گرداند، گرچه شركورزان را ناگوار باشد.
در محضر معصوم
اگر كسى بخواهد به حضور بزرگى برود، نخست اذن دخول مى گيرد، آن گاه سلام مى كند; سپس سخن مى گويد و مطلب خود را بيان مى نمايد. كوشش مى كند تا عواطف او را جلب و او را آماده گوش دادن به سخنان خود نمايد.
به هنگام قرائت زيارت جامعه كبيره وقتى نخست سلام و شهادتين را مى گوييم; مى خواهيم بگوييم: ما مسلمان هستيم. ما را راه بدهيد، به سخنان ما گوش فرا دهيد، ببينيد ما چه مى گوييم و چه مى خواهيم.
و چون زائر شهادت سوم را آغاز مى كند و ائمّه عليهم السلام را به اوصافى ياد مى نمايد، نبايد كسى درباره او شبهه غلو كند; چرا كه او پيش تر شهادتين را بر زبان جارى ساخته و به خدا و پيامبر اكرم صلى اللّه عليه وآله شهادت داده و هم اكنون اظهار مى كند كه ائمّه عليهم السلام جانشينان رسول خدا هستند. آنان خدا و شريك خدا نيستند، خدا در آنان حلول نكرده و با خداوند متعال متّحد نيستند.
با ذكر شهادتين اين شبهات دفع مى شوند تا مبادا كسى به اين توهّم بيفتد.
منبع:کتاب با پیشوایان هدایتگر – 1
نوشته آیت الله سید علی میلانی
