چهار نكته در گفته هاى ابن روزبهان وجود داشت:
نخست آن كه پيامبر صلى الله عليه وآله، همان كارى را انجام داده است كه معمولاً مباهله كنندگان انجام مى دهند... .
اولا: بنابر تصريح نگارنده كتاب تحفه اثنا عشريه اين قضاوت ها از كلمات ناصبى هاست كه در مورد اين آيه، چنين گفته اند.
ثانياً: در پاسخ به اين گفته، ما پيش تر اين سؤال را مطرح كرديم كه پس چرا پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله، عباس و فرزندانش و نزديكانى هم چون وى را با خود همراه نساختند؟
بله، اين اقدام پيامبر صلى الله عليه وآله، حاكى از آن است كه مباهله داراى موقعيت ويژه اى است و كسانى بايد در آن شركت كنند كه در پيشگاه خداوند متعال جايگاهى داشته باشند.
نمى توان گفت: اين اقدام، به همان شكلى صورت گرفته كه معمولاً اعراب براى نفرين يكديگر به كار مى برده اند.
دوم آن كه هيچ مسلمانانى نمى تواند با پيامبر صلى الله عليه وآله، برابر باشد.
پيش از اين، در پاسخ به ابن تيميه، جواب اين سؤال داده شد.
سوم آن كه شكى نيست كه بر اساس اين آيه، امير مؤمنان على عليه السلام داراى فضيلت بسيار بزرگى است.
در اين جا، بايد گفت: هر چهار معصوم داراى چنين فضيلتى هستند. اما على عليه السلام از آن ها برتر است. پس ايشان امامِ امت بعد از رسول خدا صلى الله عليه وآله است.
چهارم آن كه اين آيه بر امامت وى دلالت ندارد.
در پاسخ بايد گفت: آيه مباركه، نشان مى دهد كه على عليه السلام و پيامبر صلى الله عليه وآله در كمالات ذاتى با هم برابرند. كم ترين دلالت آيه اين است كه ـ هم چنان كه ابن روزبهان نيز اذعان دارد ـ آن حضرت فضيلتى عظيم دارد. در حالى كه اين فضيلت براى دشمنانش كه مدّعى خلافت هستند، نيست. پس او افضل است.
بنابراين، على عليه السلام بعد از رسول خدا صلى الله عليه وآله، امام و پيشواى مسلمانان خواهد بود.
