قاضى ايجى و شارح كتاب وى جرجانى درباره آيه مباهله مى گويند:
شيعيان و هم فكران آن ها درباره برترى على عليه السلام دارى دو ديدگاه هستند:
نخست آن كه مواردى وجود دارد كه به طور اجمال به برترى وى اشاره دارد كه اوّلين آن ها آيه مباهله است.
آن ها به جمله (تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَأَبْناءَكُمْ وَنِساءَنا وَنِساءَكُمْ وَأَنْفُسَنا وَأَنْفُسَكُمْ) اين گونه احتجاج مى كنند كه از لفظ «أَنفُسَنا»، نفس پيامبر صلى الله عليه وآله اراده نشده است، زيرا انسان نمى تواند نفس خود را فرابخواند.
بلكه منظور از اين لفظ، على عليه السلام بوده است; زيرا بر اساس اخبار و روايات معتبر، پيامبر صلى الله عليه وآله او را با خود همراه كرده است.
دوم آن كه نفس على عليه السلام، خود نفس پيامبر نبوده. پس روشن مى شود منظور اين است كه هر دو در فضل و كمال برابرند. تنها، فضيلت نبوت است كه على عليه السلام از آن برخوردار نيست و چون وى از هر لحاظ هم چون پيامبر است، برترين فرد اين امت به شمار مى رود.
گفته شده: منظور از لفظ «أَنفُسَنا» فقط على عليه السلام نيست، چون به صورت جمع به كار رفته، بلكه همه نزديكان پيامبر و خادمانى را كه در عرف، به منزله نفس ايشان هستند در بر مى گيرد.1
1 . شرح المواقف 8 / 367.
