علامه حلّى رحمه الله در اين زمينه مى گويد:
مفسّران اتّفاق نظر دارند كه (أَبْناءَنا) به حسن و حسين عليهما السلام و (وَأَنْفُسَنا) به على عليه السلام اشاره دارد.
بنابراين، خداوند متعال او را نفس حضرت محمّد صلى الله عليه وآله قرار داده است. در اين جا، منظور تساوى و برابر بودن است و شخصِ برابرِ با كامل ترين انسان ها و اولى ترين آن ها به تصرّف، در واقع كامل ترين و اولى ترين به تصرّف است. پس او نيز مانند رسول خدا، كامل ترين ولايت در تصرّف را دارد.
اين آيه بهترين دليل بر بالا بودن مقام و رتبه مولايمان امير مؤمنان على عليه السلام است; چرا كه خداوند متعال او را با نفس رسول خدا صلى الله عليه وآله برابر دانسته و به او امر نموده كه براى انجام مباهله آن بزرگوار را به يارى بطلبد.
كدام فضيلت از اين بهتر است كه خداوند به پيامبر خود امر كند براى مباهله از آن حضرت يارى بخواهد؟ و چه كسى به اين مقام و مرتبه دست يافته است؟!1
گفتنى است كه ديگر عالمان بزرگ ما نيز در دوره هاى مختلف همين سخنان را بر زبان جارى كرده اند. آن ها به دو دسته دليل بر امامت ايشان استدلال مى كنند; يكى دلايلى كه بر اين امر صراحت دارد و ديگرى دلايلى كه بر افضليّت و برترى اميرمؤمنان على عليه السلام بر ديگران دلالت دارد. چرا كه افضليّت و برترى، امامت را در پى دارد.
1 . نهج الحق وكشف الصدق: 177.
