شريف مرتضى رحمه الله نيز با تكيه بر همين استدلال مى گويد:
شكى نيست كه آيه مباهله بر فضيلت و برترى دعوت شدگان به مباهله همان كسانى كه به واسطه حضورشان حجّت بر مخالفان تمام شد، دلالت دارد; چرا كه ممكن نيست پيامبر صلى الله عليه وآله براى تأكيد بر حقانيّت خود، كسانى را به مباهله دعوت كند كه در اوج فضيلت و منزلت قرار نداشته باشند.
احاديث بسيارى بر ماجراى مباهله دلالت دارند و براساس اين احاديث و اتّفاق نظر حديث شناسان و مفسّران، پيامبر خدا صلى الله عليه وآله در روز مباهله، امير مؤمنان على، فاطمه، حسن و حسين عليهم السلام را فراخواندند.
ما مى دانيم از سخن خداوند متعال (وَأَنْفُسَنا وَأَنْفُسَكُمْ)چنين برداشت نمى شود كه دعوت شده به مباهله، نفس خود پيامبر صلى الله عليه وآله باشد; چرا كه دعوت كننده، خود ايشان هستند و همان طور كه شخص نمى تواند به خود امر و نهى كند، نمى تواند نفس خود را به چيزى فرابخواند; شخص، تنها مى تواند اين عمل را در مورد ديگران انجام دهد.
پس اگر منظور خداوند متعال از (وَأَنْفُسَنا وَأَنْفُسَكُمْ)شخصى غير از رسول خدا صلى الله عليه وآله باشد، پس اين شخص، كسى جز امير مؤمنان على عليه السلام نيست; زيرا كسى ادّعا نكرده كه افرادى غير از اميرالمؤمنين، همسر و دو پسرشان عليهم السلام در مباهله شركت داشته اند.1
1 . الشافى فى الامامة: 2 / 254.
