آن گاه كه محكم بودن سند روايت روشن شد، بايد درباره دلالت آن بگوييم كه اين روايت يكى از روشن ترين دليل هايى است كه نشان مى دهد فرمايش رسول خدا صلى الله عليه وآله درباره حضرت على عليه السلام در روز غدير خم يعنى: «من كنت مولاه فهذا عليٌّ مولاه»، به صراحت و به طور قطع بر امامت كبرى و ولايت عظماى حضرت على عليه السلام پس از رسول خدا صلى الله عليه وآله، دلالت دارد.
زيرا اگر منظور رسول خدا صلى الله عليه وآله از ولايت، دوست داشتن و يا يارى رسانى بود، آن اعرابى هرگز اعتراض نمى كرد و نمى پرسيد كه اين سخن خود توست يا سخن خداوند؟
بلكه سخن او كه گفت: «شما به ما دستور دادى كه... و دستور دادى كه... اما به اين اندازه راضى نشدى تا اين كه دست عموزاده خودت را بالا بردى و او را بر مردم برترى دادى و گفتى: من كنت مولاه فعلي مولاه» به صراحت نشان مى دهد كه حديث غدير بر امامت و خلافت حضرت على عليه السلام دلالت دارد.
وگرنه... دليلى براى اين اعتراض وجود نداشت تا به اين زشتى در برابر رسول خدا صلى الله عليه وآله اعتراض كند و پيامبر نيز با چشمانى قرمز، سوگند ياد كند:
والله الّذي لا إله إلاّ هو إنّه من الله وليس منّي;
به خدايى كه جز او خدايى نيست، اين سخن از خداوند است و از من نيست.
و اين سخن را سه بار تكرار كند.
اگر اين حديث بر امامت ايشان دلالت ندارد، چرا خود حضرت امير عليه السلام با حديث غدير در برابر مردم احتجاج مى كند و آن ها را قسم مى دهد؟
اگر اين گونه نبود... چرا ابوطفيل درباره اين حديث ترديد ايجاد مى كند؟!
احمد بن حنبل با سندى صحيح از ابوطفيل اين گونه روايت مى كند: حضرت على عليه السلام مردم را در محوطه اى جمع كرد و به آنان فرمود:
اُنشد الله كلّ امرئ مسلم سمع رسول الله صلى الله عليه وآله يقول يوم غدير خم ما سمع، لما قام;
به خدا سوگند مى دهم، هر كس در روز غدير خم بيانات پيامبر خدا صلى الله عليه وآله را شنيده، بايستد... .
پس از آن بود كه سى نفر برخاستند... .
ابوطفيل مى گويد: من نيز در حالى كه در دلم ترديد حس مى كردم بيرون آمدم و زيد بن ارقم را ديدم و به او گفتم: شنيدم كه حضرت على عليه السلام چنين و چنان مى گفت...
او پاسخ داد: چه چيزى را نمى توانى بپذيرى؟! من از پيامبر صلى الله عليه وآله شنيدم كه آن را فرمود.1
دلايل ديگرى نيز وجود دارد كه به حول و قوه الهى در مباحث حديث غدير بيان خواهيم نمود.
1 . مسند احمد بن حنبل: 4 / 370.
