24. باب معنى العين و الاذن و اللسان
1 أَبِي رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَيُّوبَ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ إِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ خَلْقاً مِنْ رَحْمَتِهِ خَلَقَهُمْ مِنْ نُورِهِ وَ رَحْمَتِهِ مِنْ رَحْمَتِهِ لِرَحِمْتِهِ فَهُمْ عَيْنُ اللَّهِ النَّاظِرَةُ وَ أُذُنُهُ السَّامِعَةُ وَ لِسَانُهُ النَّاطِقُ فِي خَلْقِهِ بِإِذْنِهِ وَ أُمَنَاؤُهُ عَلَى مَا أَنْزَلَ مِنْ عُذْرٍ أَوْ نُذْرٍ أَوْ حُجَّةٍ فَبِهِمْ يَمْحُو السَّيِّئَاتِ وَ بِهِمْ يَدْفَعُ الضَّيْمَ وَ بِهِمْ يُنْزِلُ الرَّحْمَةَ وَ بِهِمْ يُحْيِي مَيِّتاً وَ بِهِمْ يُمِيتُ حَيّاً وَ بِهِمْ يَبْتَلِي خَلْقَهُ وَ بِهِمْ يَقْضِي فِي خَلْقِهِ قَضِيَّتَهُ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ مَنْ هَؤُلَاءِ قَالَ الْأَوْصِيَاءُ
ترجمه :
1. محمد بن مسلم مىگويد: از امام صادق (عليه السلام) شنيدم كه مىفرمود: حقيقتا براى خداوند آفريدهاى از رحمت او وجود دارد، كه آنها را از نور و رحمت براى رحمت خود آفريد. پس آنها چشم خداوند بينا، گوش شنواى او، زبان گوياى او به اذن الهى در ميان مخلوقات او هستند و مورد اعتماد خداوند بر آن چه نازل شده كه عذر، هشدار و حجت او هستند. پس به وسيله آنها، گناهان را نابود و گرفتارىها را دفع مىكند و رحمت خود را فرود آورده، مرده را زنده كرده و زنده را مىميراند و بندگان خود را مورد آزمايش قرار مىدهد و به وسيله آنها دستورات خود را در ميان مخلوقاتش حاكم مىسازد. عرض كردم: فداى شما شوم! آنها چه كسانى هستند؟ فرمودند: آنها جانشينان (رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم)) مىباشند.
