نبوت و امامت فيض معنوى است . از ديدگاه كليميان با مرگ حضرت موسى عليه السلام اين فيض و ارتباط بشر با عالم لاهوت قطع شد و نيز پرتستان هاى مسيحى معتقدند كه با به دار آويخته شدن حضرت مسيح عليه السلام ارتباط بشر با عالم لاهوت قطع شد.
اهل سنت از فرقه هاى اسلامى نيز خود را از اين فيض محروم كرده و معتقدند كه با فوت پيامبر صلى الله عليه و آله اين فيض قطع شده است . حال جاى اين سوال است كه چرا امت اسلامى بعد از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله از اين فيض محروم باشد؟ مگر از امت هاى پيشين كمتر است ؟ چرا خداوند متعال چنين فيضى - كه همان ارتباط با عالم ربوبى توسط امام است - را به آنها نداده باشد؟
شيعه اماميه اين مشكل را حل كرده و به اين سؤال پاسخ داده است . اماميه مى گويد اين فيض از طريق وحى و نبوت گر چه با فوت پيامبر صلى الله عليه و آله قطع شد ولى از طريق انسان كامل برقرار است كه امروزه در وجود نازنين حضرت مهدى عليه السلام متبلور است .
پروفسور هانرى كربن استاد دانشگاه سوربن پاريس مى گويد:((به عقيده من مذهب تشيع تنها مذهبى است كه رابطه هدايت الهى بين عالم انسانيَّت و خداوند را به طور مداوم حفظ نموده و ولايت را به صورت زنده تا قيامت ثابت و مستمر نگاه داشته است ...)). (594)
594- الشيعة ، علامه طباطبايى رحمة الله عليه ، ص 15.
منبع :موعود شناسی وپاسخ به شبهات
نویسنده: علی اصغر رضوانی
انتشارات مسجد مقدس جمکران
