فارابى برهانى را اقامه كرده كه قابل انطباق بر وجود امام زمان عليه السلام است . او مى گويد:((هر عضوى از اعضاى مدينه فاضله را صلاحيت آن نيست كه رياست مدينه فاضله را بر عهده گيرد. رئيس مدينه فاضله نمى تواند هر كسى باشد ، زيرا رياست به دو چيز است : يكى آنكه شخص از حيث سرشت و طبيعت آماده آن مقام باشد. ديگر آنكه ملكه و هيئت ارادى چنان كارى را داشته باشد. چنين انسانى ، انسان كامل است كه بالفعل هم عقل است و هم معقول ... . اين رئيس هم معلم است و هم مرشد و هم مدبر ...)). (595) فارابى براى برپايى اجتماع ، وجود معلم را كه همان امام است ضرورى مى داند و اين يكى از عقايد شيعه است كه بايد امام بر اجتماع اشراف كامل داشته باشد.
اين فيلسوف بزرگ امام را عقل بالفعل مى داند يعنى انسانى كه همه امكانات عقلى ، طبعى و كسبى در وجود او در مرتبه كمال و نهايى به فعليت رسيده و دائم الاتصال به عقل فعال است بلكه خود به گونه اى عقل فعال است . فارابى چنين شخصى را شايسته آن مى داند كه در راس جامعه قرار گيرد و معلم و مربى و امام و رئيس باشد. در نظر او اين گونه رئيسى در جامعه به منزله قلب است در بدن انسان . (596)
(597)
595- تاريخ فلسفه در جهان اسلام ، ص 438. 596- رك : 596-آراء اهل المدينة الفاضلة ، فارابى ، ص 89.
597- بحث حول المهدى عليه السلام ، ص 109 و 110.
منبع :موعود شناسی وپاسخ به شبهات
نویسنده: علی اصغر رضوانی
انتشارات مسجد مقدس جمکران
