1- در مورد عثمان بن سعيد مى گوييم : او مورد وثوق امام عسكرى عليه السلام بوده و امام مهدى عليه السلام نيز بر منصبش تصريح نموده است .
در مورد فرزندش محمد بن عثمان نيز مى گوييم : او منصوب از طريق پدرش بوده و غير از آنكه مورد وثوق امام عسكرى بوده از طرف امام زمان عليه السلام نيز بر اين امر نيابت خاصه داشته است
حسين بن روح نيز از طرف محمد بن عثمان به اين سمت منصوب شد و او نيز على بن محمد سمرى را بر اين مقام منصوب كرد.
2- راه دوم براى اثبات نيابت اين چهار بزرگوار اين است كه آنها خط امام را كه معروف بود به ديگران نشان داده ، بازگو مى كردند. خط حضرت در زمان پدرش امام عسكرى عليه السلام نزد شيعيان معروف بود.
3- كرامات فراوانى كه به دست مبارك اين بزرگواران انجام مى گرفت مى توانست اثبات كننده سفارت آنها باشد. اين كرامات در برخى موارد به دست آنها انجام مى گرفت و برخى ديگر نيز منسوب به امام زمان عليه السلام بود كه آنها به اطلاع شيعيان مى رساندند ، همان گونه كه در قضيه معروف از ابو على بغدادى رسيده است . (751)
سيد عبداله شبر مى گويد:((شيعه هرگز گفتار نواب را نمى پذيرفت مگر در صورتى كه معجزه اى از طرف امام عصر عليه السلام بر دست آنها ظاهر مى گشت كه دلالت بر صدق گفتار و صحت نيابت آنها داشت)). (752)
751- كمال الدين ، ص 502 و 518.
752- حق اليقين ، ص 242.
منبع :کتاب موعود شناسی و پاسخ به شبهات
نویسنده :علی اصغر رضوانی
انتشارات مسجد مقدس جمکران
