گاهى در تعبيرات از مهدويت شخصى و نوعى استفاده مى شود ، مثلا گفته مى شود: اهل سنت مهدويت نوعى را قبول دارند و شيعه امامى مهدويت شخصى را ، مقصود از اين دو چيست ؟
شيعه قائل به مهدويت شخصى است ؛ يعنى معتقد است به اينكه مهدى موعود عليه السلام شخصى است معين كه متولد شده و تاكنون زنده است و در آينده ظهور خواهد كرد ، و او كسى جز فرزند امام حسن عسكرى عليه السلام نيست .
ولى اهل سنت معتقد به مهدويت نوعى است ؛ يعنى معتقد است كه در آخرالزمان شخصى از ذريه پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله به نام مهدى متولد شده و ظهور خواهد كرد. و اوست كسى كه زمين را پر از عدل و داد خواهد نمود همان گونه كه پر از ظلم و جور شده باشد ، گر چه وجود خارجى ندارد.
تعبير مهدى نوعى و شخصى و كاربرد ديگرى نيز دارد كه نزد عرفا متداول است . برخى از عرفاى اهل سنت همچون مولوى معتقدند به اينكه در هر زمانى بايد يك مهدى موجود باشد خواه از نسل على و خواه از نسل عمر.
مقصود آنان از مهدى همان قطب عالم امكان است ، ولى شيعه قائل است كه در هر زمان بايد امام معصوم موجود باشد زيرا بدون آن زمين مضطرب خواهد شد.
منبع :کتاب موعود شناسی و پاسخ به شبهات
نویسنده :علی اصغر رضوانی
انتشارات مسجد مقدس جمکران
