روش عرف و عقلا در مسائل تاريخى قبول هر خبرى است كه در كتب تاريخى معتبر يا مشهور نقل شده باشد. ولى علماى اسلام در قبول اخبار و رواياتى كه مربوط به احكام شرع و معارف دينى است به اين مقدار اكتفا نمى كنند ، بلكه در صدد بحث و تحقيق برآمده و در سند احاديث و عدالت و وثاقت راويان حديث بررسى كامل مى كنند ، و مادامى كه اطمينان كامل و وثوق به احاديث پيدا نكنند به آن عمل نمى نمايند.
اين دقت و تحقيق به جهت حصول اطمينان به صدور حديث از معصوم در مورد تكاليف الزامى ، اعم از وجوب و حرمت دو چندان مى شود ، ولى در مورد مستحبات احتياج مبرم به اين گونه بررسى نيست . مورد ادعيه از اين قسم است ، زيرا به جهت استحباب قرائت آن احتياج مبرمى به بررسى سندى ندارد ، بلكه قرائت آن به رجا و اميد مطلوبيت كافى است و مى توان از قوت متن و الفاظ و مضامين دعا پى به اعتبار آن برد؛ زيرا اين مضامين در آيات و روايات معتبر نيز وارد شده است . خصوصا آنكه مطابق اخبار((من بلغ))كه دلالت بر تسامح در ادله سنن و مستحبات دارد ، احتياج چندانى به بررسى سند ادعيه مستحبه نيست .
منبع : کتاب موعود شناسی و پاسخ به شبهات
نویسنده : علی اصغر رضوانی
