اين دو علامت در روايات به عنوان علايم ظهور حضرت مهدى عليه السلام معرفى شده است . از امام باقر عليه السلام در حديثى نقل شده :و ان من علائم خروجه ... صيحة من السماء فى شهر رمضان(1095) ؛((و همانا از علايم خروج مهدى حدوث صيحه اى در ماه رمضان است .))
از امام صادق عليه السلام در حديثى نقل شده :... و الفزعة فى شهر رمضان ... هى آية تخرج الفتاة من خدرها ، و توقظ النائم و تفزع اليقظان(1096) ؛((و فزعى در ماه رمضان حادث خواهد شد كه زنان جوان را سراسيمه از پشت پرده ها بيرون مى آورد و انسان خواب را بيدار و بيدار را به فزع وا مى دارد.))
امام زمان عليه السلام در توقيع خود به على بن محمد سمرى فرمود:((... آگاه باش هر كس قبل از خروج سفيانى و صيحه ادعاى مشاهده كند او دروغگو و افترا زننده است)). (1097)
در اين روايات دو احتمال وجود دارد:
1- اينكه مقصود از صيحه و فزع همان ندايى باشد كه از جبرئيل بلند مى شود و همه را به فزع مى اندازد.
2- احتمال ديگر اين است كه مقصود از آن دو عذاب دنيوى و جنگ هاى جهانى باشد كه به توسط بشر قبل از ظهور حضرت مهدى عليه السلام تحقق مى يابد ، مانند انفجارهاى اتمى در سرتاسر عالم در يك زمان به اين نحو كه حاصل اين گونه انفجارها در اروپا و آمريكا و روسيه و چين تحقق مى يابد به نحوى كه همه را به جزع و فزع وا مى دارد ، ولى مسلمين از آن در امانند و تنها صدايش به گوش آنان مى رسد.
1095- كمال الدين ، ص 328 ، ح 7.
1096- الغيبة ، نعمانى ، ص 252.
1097- احتجاج طبرسى ، ج 2 ، ص 297.
منبع : کتاب موعود شناسی و پاسخ به شبهات
نویسنده : علی اصغر رضوانی
