1- ابن ابى عمير از يكى از دوستانش نقل كرده است: مردى نزد امام باقر (ع) عطسه كرد و گفت «الْحَمْدُ لِلّهِ رَبّ الْعالَمِينَ» امام (ع) به او دعا نكرد و فرمود: «از حقّ ما كاست». سپس گفت هر گاه كسى از شما عطسه كند بگويد:
«الحمد للّه ربّ العالمين، و صلّى اللّه على محمد و اهل بيته» . آن مرد اين دعا را گفت و امام براى او دعا كرد.
2- امام صادق (ع) فرمود: هر كه عطسهاى بشنود و
«الحمد للّه» بگويد و صلوات بفرستد به درد چشم و درد دندان گرفتار نخواهد شد؛ سپس فرمود: اگر عطسهاى بشنوى اين دعا را بگو اگر چه بين تو و او دريايى فاصله باشد.
3- جابر گويد: امام باقر (ع) فرمود: عطسه نيكوست، به جسم فايده مىرساند و خداى عزّ و جلّ را به ياد مىآورد، به امام گفتم در نزد ما گروهى هستند كه مىگويند: براى پيامبر نصيبى از دعاى عطسه نيست، امام فرمود: اگر دروغ
بگويند شفاعت محمّد (ص) به آنها نخواهد رسيد.
4- امام صادق (ع) فرمود: هر كس عطسه كند و دستش را بر تيغه بينى بگذارد و بگويد
«الحمد للّه ربّ العالمين، حمدا كثيرا كما هو اهله، و صلّى اللّه على محمّد النبىّ و آله و سلّم» سپاس و ستايش فراوان خداى را كه پروردگار جهانيان و شايسته حمد است، و درود خدا بر پيامبر و خاندانش، پرنده كوچكى از بينى او خارج شده تا زير عرش پرواز مىكند و تا روز قيامت براى او طلب آمرزش مىنمايد.
