((596 - سدير گويد: مردى از امام باقر (عليه السلام ) از تفسير گفتار خداى عزوجل پرسيد كه فرمايد:(((گفتند پروردگارا ميان منزلگاههاى (سفر) ما فاصله و دورى انداز و بخودشان ستم كردند)))، (سوره سباء آيه 19) فرمود: آنها مردمى بودند كه آباديهاى پيوست و متصل بهم داشتند بطورى كه همديگر را ميديدند، و جويهائى روان و مالهاى فراوانى داشتند، پس نعمتهاى خدا را ناسپاسى كردند و خود را دگرگون ساختند: و خداى عزوجل سيل عرم (سيل سخت و شديدى ) را بر آنها روان كرد كه آباديهاى آنها را غرق كرد و خانه هاشانرا ويران ساخت و اموالشان را از بين برد و باغستانهاى آنها را به دو باغ بدل كرد كه داراى ميوه تلخ و درخت گز و اندكى از سدر بود. و در باره آن خداى عزوجل فرمايد:
(چنين سرايشان داديم براى كفران و ناسپاسى كه كردند، و آيا ما جز كفران پيشه را مجازات ميكنيم )(سوره سباء آيه 17).))
مُحَمَّدٌ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ جَمِيلِ بْنِ صَالِحٍ عَنْ سَدِيرٍ قَالَ سَأَلَ رَجُلٌ أَبَا جَعْفَرٍ ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَقالُوا رَبَّنا باعِدْ بَيْنَ أَسْفارِنا وَ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَقَالَ هَؤُلَاءِ قَوْمٌ كَانَ لَهُمْ قُرًى مُتَّصِلَةٌ يَنْظُرُ بَعْضُهُمْ إِلَى بَعْضٍ وَ أَنْهَارٌ جَارِيَةٌ وَ أَمْوَالٌ ظَاهِرَةٌ فَكَفَرُوا بِأَنْعُمِ اللَّهِ وَ غَيَّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ فَأَرْسَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهِمْ سَيْلَ الْعَرِمِ فَغَرَّقَ قُرَاهُمْ وَ أَخْرَبَ دِيَارَهُمْ وَ أَذْهَبَ بِأَمْوَالِهِمْ وَ أَبْدَلَهُمْ مَكَانَ جَنَّاتِهِمْ جَنَّتَيْنِ ذَوَاتَيْ أُكُلٍ خَمْطٍ وَ أَثْلٍ وَ شَيْءٍ مِنْ سِدْرٍ قَلِيلٍ ثُمَّ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ ذلِكَ جَزَيْناهُمْ بِما كَفَرُوا وَ هَلْ نُجازِى إِلَّا الْكَفُورَ
