((351- سليمان بن خالد گويد: امام صادق (عليه السلام ) از من پرسيد و فرمود: چه چيز واداشت شما را كه زيد (بن على ) را در آنجائى كه گذارديد بگذاريد؟ عرض كردم : سه چيز سبب اينكار شد: يكى كمى افرادى كه با ما بجاى ماندند، چونكه ما هشت نفر بوديم ، و ديگر آنكه ترسيديم صبح شود و كار ما آشكار شود، و اما جهت سوم اين بود كه همان نقطه از زمين آرامگاه مقدر او بود (و ما نمى توانستيم بر خلاف تقدير كارى انجام دهيم ) فرمود: از آن نقطه كه او را دفن كرديد تا فرات چقدر فاصله بود گفتم : به اندازه پرتاب كردن يك سنگ ، فرمود: سبحان الله ، چرا آهن به بدن او نبستيد و در فرات بياندازيد؟ با اينكه اينكار بهتر بود؟ عرض كردم : قربانت گردم ، نه بخدا سوگند نتوانستيم چنين كارى بكنيم .
فرمود: روزيكه شما به همراه زيد خروج كرديد چگونه بوديد؟ عرض كردم : مؤ من بوديم ، فرمود دشمن شما چگونه بود؟ عرض كردم : كافر بودند، فرمود: من در كتاب خداى عزوجل يافتم كه فرموده اى كسانى كه ايمان آورده ايد (چون بكسانى كه كفر مى ورزند بر خورد كرديد گردن بزنيد تا چون آنها را بسيار كشتيد بندهاى آنها را محكم ببنديد (و آنها را به اسارت گيريد) و پس از آن يا بر آنها منت نهيد (و آزادشان كنيد) يا فديه گيريد تا اينكه جنگ بارهاى سنگين خود را فرو نهد) (و حال صلح استوار گردد). (سوره محمد (صلى الله عليه و آله ) آيه 4) و شماها خود آغاز كرديد به رها كردن كسانى كه اسير كرديد: سبحان الله ! شما يكساعت هم نتوانستيد به عدالت رفتار كنيد. ))
يَحْيَى الْحَلَبِيُّ عَنْ أَبِي الْمُسْتَهِلِّ عَنْ سُلَيْمَانَ بْنِ خَالِدٍ قَالَ سَأَلَنِى أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَالَ مَا دَعَاكُمْ إِلَى الْمَوْضِعِ الَّذِى وَضَعْتُمْ فِيهِ زَيْداً قَالَ قُلْتُ خِصَالٌ ثَلَاثٌ أَمَّا إِحْدَاهُنَّ فَقِلَّةُ مَنْ تَخَلَّفَ مَعَنَا إِنَّمَا كُنَّا ثَمَانِيَةَ نَفَرٍ وَ أَمَّا الْأُخْرَى فَالَّذِى تَخَوَّفْنَا مِنَ الصُّبْحِ أَنْ يَفْضَحَنَا وَ أَمَّا الثَّالِثَةُ فَإِنَّهُ كَانَ مَضْجَعَهُ الَّذِى كَانَ سَبَقَ إِلَيْهِ فَقَالَ كَمْ إِلَى الْفُرَاتِ مِنَ الْمَوْضِعِ الَّذِى وَضَعْتُمُوهُ فِيهِ قُلْتُ قَذْفَةُ حَجَرٍ فَقَالَ سُبْحَانَ اللَّهِ أَ فَلَا كُنْتُمْ أَوْقَرْتُمُوهُ حَدِيداً وَ قَذَفْتُمُوهُ فِى الْفُرَاتِ وَ كَانَ أَفْضَلَ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ لَا وَ اللَّهِ مَا طُقْنَا لِهَذَا فَقَالَ أَيَّ شَيْءٍ كُنْتُمْ يَوْمَ خَرَجْتُمْ مَعَ زَيْدٍ قُلْتُ مُؤْمِنِينَ قَالَ فَمَا كَانَ عَدُوُّكُمْ قُلْتُ كُفَّاراً قَالَ فَإِنِّى أَجِدُ فِى كِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا فَإِذا لَقِيتُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا فَضَرْبَ الرِّقابِ حَتّى إِذا أَثْخَنْتُمُوهُمْ فَشُدُّوا الْوَثاقَ فَإِمّا مَنًّا بَعْدُ وَ إِمّا فِداءً حَتّى تَضَعَ الْحَرْبُ أَوْزارَها فَابْتَدَأْتُمْ أَنْتُمْ بِتَخْلِيَةِ مَنْ أَسَرْتُمْ سُبْحَانَ اللَّهِ مَا اسْتَطَعْتُمْ أَنْ تَسِيرُوا بِالْعَدْلِ سَاعَةً
