((90- نعمان رازى از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده كه فرمود: در جنگ احد مردم از دور رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) گريختند، بطوريكه آن حضرت به سختى خشم كرد، و چنان بود كه هرگاه خشم مى كرد عرقى مانند دانه هاى مرواريد از پيشانى مباركش سرازير مى گشت ، فرمود: پس نگريست و على (عليه السلام ) را در كنار خويش مشاهده كرد، به او فرمود: تو هم به پسران پدرت (يعنى مانند ساير مردم ) بدانان كه از رسول خدا گريختند ملحق شو! عرض كرد: اى رسول خدا من پيرو توام ، فرمود: پس اين دشمنان را از من دور گردان ، على (عليه السلام ) حمله برد و به نخستين كسى كه رسيد او را (با شمشير) بزد! جبرئيل عرض كرد: اى محمد به راستى اين مواسات (همدردى و برادرى ) است : حضرت فرمود: همانا او از من است و من از اويم ، جبرئيل عرض كرد: و من نيز از شما هستم .
امام صادق (عليه السلام ) فرمود در اين هنگام رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) جبرئيل را نگريست كه بر روى چهارپايه اى از طلا در ميان زمين و آسمان (ايستاده ) است و مى گويد: (لا سيف الا ذوالفقار و لا فتى الا على ).))
حُمَيْدُ بْنُ زِيَادٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْكِنْدِيِّ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحَسَنِ الْمِيثَمِيِّ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ نُعْمَانَ الرَّازِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ انْهَزَمَ النَّاسُ يَوْمَ أُحُدٍ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ ص فَغَضِبَ غَضَباً شَدِيداً قَالَ وَ كَانَ إِذَا غَضِبَ انْحَدَرَ عَنْ جَبِينِهِ مِثْلُ اللُّؤْلُؤِ مِنَ الْعَرَقِ قَالَ فَنَظَرَ فَإِذَا عَلِيٌّ ع إِلَى جَنْبِهِ فَقَالَ لَهُ الْحَقْ بِبَنِي أَبِيكَ مَعَ مَنِ انْهَزَمَ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ فَقَالَ يَا رَسُولَ اللَّهِ لِى بِكَ أُسْوَةٌ قَالَ فَاكْفِنِى هَؤُلَاءِ فَحَمَلَ فَضَرَبَ أَوَّلَ مَنْ لَقِيَ مِنْهُمْ فَقَالَ جَبْرَئِيلُ ع إِنَّ هَذِهِ لَهِيَ الْمُوَاسَاةُ يَا مُحَمَّدُ فَقَالَ إِنَّهُ مِنِّى وَ أَنَا مِنْهُ فَقَالَ جَبْرَئِيلُ ع وَ أَنَا مِنْكُمَا يَا مُحَمَّدُ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فَنَظَرَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِلَى جَبْرَئِيلَ ع عَلَى كُرْسِيٍّ مِنْ ذَهَبٍ بَيْنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ وَ هُوَ يَقُولُ لَا سَيْفَ إِلَّا ذُو الْفَقَارِ وَ لَا فَتَى إِلَّا عَلِيٌّ
