در كتاب فرحة الغرى به سند معتبر از حضرت امام جعفر صادق (ع ) روايت كرده است كه حضرت اميرالمؤ منين (ع ) بعد از آنكه ضربت خورد، به حضرت امام حسن و امام حسين (ع ) گفت : چون من از دنيا بروم ، مرا غسل دهيد، كفن كنيد و حنوط كنيد، چون مرا بر جنازه نهيد، جلوى جنازه را ملايكه بلند مى كنند، شما عقب آن را برداريد، و به هر طرف كه جلوى جنازه مى رود از عقبش برويد تا آنكه خواهد رسيد به قبر كنده اى و لحد ساخته اى و خشتى چند مهيا كرده ، پس مرا در لحد گذاريد و خشت بر من بچينيد، پس يك خشت از بالاى سر من برداريد و در قبر نظر كنيد.
چون آن حضرت را غسل دادند ندايى از يك جانب خانه شنيدند كه : اگر شما پيش جنازه را بر مى داريد عقب آن بر خواهد خاست ، و اگر عقب آن را بر مى داريد پيش جنازه خود بر خواهد خاست . چون آن حضرت را دفن كردند، يك خشت از بالاى سر آن حضرت برداشتند و در قبر نظر كردند كسى را در قبر نديدند، ناگاه صداى هاتفى را شنيدند كه : اميرالمؤ منين بنده شايسته خدا بود، حق تعالى او را به پيغمبران ، حتى آنكه اگر پيغمبرى در مشرق بميرد و وصى او در مغرب بميرد، البته حق تعالى آن وصى را به پيغمبر ملحق گرداند.(434)
434-فرحة الغرى ص 30
