قال الصادق - علیهالسلام -:
لا یتم الصلوة الا لذی طهر سابغ و تمام بالغ غیر نازغ و لا زائغ عرف؛ فاخبت فثبت و هو واقف بین الیأس و الطمع و الصبر و الجزع کان الوعد له صنع و الوعید به وقع بذل عرضه و تمثل عرضه و بذل فی الله المهجة و تنکب الیه المحجة غیر مرتغم بارتغام یقطع علائق الاهتمام بغیر من له قصد و الیه وفد و منه استرفد فاذا اتی بذلک کانت هی التی تنهی عن الفحشاء و المنکر؛
نماز به کمال نمیرسد جز برای نمازگزاری که دارای طهارتی همه جانبه و تمامیتی رسا باشد، نه دیگران را اغوا کند و نه خود از حق منحرف گردد، خدا را شناخته و سر تسلیم فرود آورده استقامت و ثبات در پیش گیرد، بین نومیدی از رحمت خدا و طمع به رحمت او و میان شکیبایی و بی تابی ایستاده باشد، گویی وعده نیکوی خدا برایش عملی شده و وعده عذاب بر او واقع گشته، مال و متاع خود را در راه خدا بذل نموده و هدف خود را از عبادت پیش رو قرار داده و در راه خدا خون خود را ارزانی کرده و در راه به سوی خداوند نموده و از ماسوای او روی گرداند، در بینی بر خاک نهادن هیچ ناخوشایندی و کراهتی در دل ندارد، رشتههای پیوند را به غیر آن کسی که او را قصد کرده و به سویش روانه شده و از او عطا و یاری طلبیده گسسته است قطع کند، پس چون چنین نمازی به جای آورد، این همان نمازی است که از فحشاء و منکر باز میدارد.
فلاح السائل، ص 23
