مقتل امام حسين (علیه السلام) – 176
48 - سيد بن طاووس گويد:
آن روز، ام كلثوم دختر على عليه السلام از پشت پرده خطبه خواند و با صدايى بلند به گريه چنين گفت : اى اهل كوفه بدا به شما! چرا حسين عليه السلام را تنها گذاشتيد و او را كشته ، اموالش را به يغما برديد و خاندانش را به اسارت گرفتيد؟ بدا بر شما! مرگتان باد! واى بر شما! مى دانيد گرفتار چه مصيبتى شده ايد و چه بار سنگينى بر دوش خود كشيده ايد و چه خونهايى ريخته ايد و چه بزرگوارانى را در هم شكسته و چه دخترانى را غارت كرده و چه اموالى را برده ايد؟! بهترين مردان پس از رسول خدا صلى الله عليه وآله را به شهادت رسانده ايد! عاطفه از دلهايتان رخت بر بسته است . هلا، كه حزب خدا پيروز است و حزب شيطان زيانكار.
آنگاه اشعارى خواند، با اين مضمون :
برادرم را كشته و مثله كرديد. واى بر مادرانتان ! بزودى دچار آتش سوزان خواهيد شد.
خونهايى را ريختيد كه خدا و قرآن و محمد صلى الله عليه وآله آنها را محترم شمرده بود. بشارتان باد به دوزخ ! كه فرداى قيامت در قعر دوزخ شعله وريد.
تا زنده ام بر برادرم ، بر آنكه پس از پيامبر بهترين مولود بود خواهم گريست ، با اشكهايى فراوان و بر چهره ريزان ،؛ اشكى پيوسته كه خشك نخواهد شد.
راوى گويد: مردم شيون و گريه و ناله كردند، زنان گيسوانشان را پريشان كرده و خاك بر سر خويش ريختند و چهره خراشيدند و به صورتهاشان زدند و فغان سر دادند. مردان هم گريستند و موى صورت خويش كندند و هيچ روزى چون آن روز، مردم گريان نشده بودند. (347)
347- لهوف ، ص 198.
منبع : مقتل امام حسين (علیه السلام)
تالیف:گروه حديث پژوهشكده باقرالعلوم - جواد محدثى
