مراسم عزاداری امام حسین (ع) قبل از خلقت تا قیامت

مراسم عزاداری امام حسین (ع)  قبل از خلقت تا قیامت

بعضي تصورميكنند روضه خواني براي سرورشهيدان كربلا حضرت اباعبدالله الحسين(عليه السلام) و ساير امامان(عليهم السلام) ازمصنوعات شيعه است، و يا اينكه درقرن نهم و دهم با نوشتن كتاب " روضۀالشهدا " تاليف ملا حسين كاشفي ( متوفي 910 ه. ق ) رسم شده و قبلاً چنين سابقه اي نداشته است . ولي براساس روايات ما، اِين تصور قطعاً بي پايه و غلط است، چرا كه شخص پيامبر(ص) و امامان(عليهم السلام) براي حسين ( عليه السلام ) روضه خواني كرده اند و مردم را به روضه خواني تحريص و تشويق نموده اند ، بلكه پيامبران پيشين، حتي حضرت آدم ( ع ) براي سيد الشهدا روضه خواني نموده است ، بنا بر اين جريان روضه خواني از قبل بوده و در اسلام به عنوان يكي از شعائر مذهبي و برنامه هاي سياسي و تربيتي عنوان شد و ادامه يافته است ، براي تاييد اين مطلب درزيربه چند نمونه از اين روايات اشاره مي كنيم :
•    مراسم عزاداري امام حسين (ع) قبل از خلقت حضرت آدم(ع)
•    مراسم عزاداري بعداز حضرت آدم تا ولادت امام حسين(ع)
•    ذكر مصيبت حضرت اباعبدالله بعدازتولد تاپيش ازشهادت
•    آغاز جلسات مصيبت ايشان بعداز شهادت
•    روز قيامت ومجلس عزاداري امام حسين (عليه السلام)


قبل از حضرت آدم ( عليه السلام)

قبل از خلقت حضرت آدم ( عليه السلام ) مصيبت امام حسين ( عليه السلام ) بارها و بارها ذكرشده كه ازآن جمله مي توان به آن هنگام كه خداوند امر فرمود به قلم كه بر لوح امر شهادت و اكرام آن را ثبت كند كه هر دو محزون شدند و دردمند مصائب حضرت سيد الشهدا گشتند و يا آن زمان كه خداوند به ملائك فرمود من خلق مي كنم در زمين خليفه خود را ، ملائك در پاسخ گفتند : آيا مي آفريني كسي را كه خون ريزي كند ؟ كه در بعضي از تفاسير بزرگان ما آمده است كه مقصود ملائك قضيه كربلا بوده است و از طرف خداوند ندا مي آيد : من چيزي ميدانم كه شما نمي دانيد ؟

اما بيردازيم به مساله دوم يعني مراسم عزاداري كه بعد از حضرت آدم تا ولادت ايشان بر پاشده است :

1-  گريه حضرت آدم ( عليه السلام ) در عرفات
در عرفات وقتي كه حضرت آدم ( عليه السلام ) به سوي عرش نگاه كرد و اسماء خمسه  و نورآنها را ديد از جبرئيل خواست تا اين اسماء را بدو ياد دهد پس آدم ( عليه السلام) خدا را با اين اسماء خواند :
يا حميد بحق محمد ( صلي الله عليه وآله ) يا عالي بحق علي ( عليه السلام ) يا فاطر بحق فاطمه ( سلام الله عليها) يا محسن بحق الحسن و الحسين ( عليهما السلام ) و منك الاحسان .
او يكي يكي اين اسماء طيبه را ميگفت تا رسيد به اسم امام حسين ( عليه السلام ) تا اين نام را برلبش جاري ساخت حزن و اندوه بيشماري بر قلبش مستولي گشت و اشك از هر دو ديده اش جاري شد. حضرت آدم ( عليه السلام ) از جبرئيل علت اين امر را جوياشد پس جبرئيل نيز براي او مصيبت امام حسين ( عليه السلام ) را نقل كرد :
اي آدم اين حسين فرزند توست كه مبتلي به مصيبت بزرگي مي شود مصيبتي كه تمام مصائب درمقابل آن اندك و كوچك است .
حضرت آدم( عليه السلام ) پرسيد : كه آن چه مصبيتي است كه همه مصائب درمقابل آن اندك است؟
جبرئيل گفت : اي آدم اين حسين در حاليكه غريب و بي كس و تنهاست و هيچ يار و ياوري ندارد و فرياد مي زند واعطشاه واقلة ناصراه(داد از تشنگي، فرياد ازكمي يار) بالب تشنه كشته ميشود عطش وتشنگي او بحدي است كه آسمان درديد او تيره و تار گشته و هيچ كس او را اجابتي نميكند مگر به ضرب شمشير . اي آدم : اورا از قفا مانند گوسفند ذبح مي كنند و سرهاي بريده او و يارانش را برروي ني زده و به همراه حرم او كه به اسارت گرفته اند شهر به شهر مي گردانند.
((بحار، ج 44، ص245))

2- مرثيه خواني جبرئبل دربهشت

روايت شده است امام حسن مجتبي ( عليه السلام ) در لحظات آخر عمر خود كه زهر درتمام بدن مباركشان اثر كرده و رنگ رخساره ايشان به سبزي گرويده بود برادر خود امام حسين( عليه السلام ) را درآغوش گرفته و گريستند و فرمودند : اي برادرحديث جدم حضرت رسول خدا ( صلي الله عليه وآله ) درحق من و تو درست است ايشان خبرداد مرا كه درشب معراج هنگامي كه وارد بهشت شدم و دو قصر بسيار بلند و نزديك هم را روايت نمودم كه اولي از زبرجد سبز بود و دومي ازياقوت سرخ . ازجبرئيل سوال كردم اين دو قصر ازآن كيست ؟
جبرئيل گفت : يكي از آن حسن ( عليه السلام ) و ديگري ازآن حسين ( عليه السلام ) . گفتم : چرا هر دو به يك رنگ نيستند ؟ جبرئيل ساكت شد گفتم چرا تكلم نميكني ؟
گفت : ازتو حيا مي كنم
پس گفتم : كه تو را به حق قسم ميدهم بگو
گفت : سبزي قصر حسن ( عليه السلام ) بخاطر آن است كه او را با زهر شهيد مي كنند و رنگش سبزمي شود و سرخي قصر حسين ( عليه السلام ) بخاطرآن است كه او را مي كشند و رنگش از خون سرخ مي شود پس دراين هنگام پيغمبر و جبرئيل هردو گريستند و صداي شيون و ضجه ملائك نيز بلند شد
(( بحار، ج 44، ص145))

3- حضرت آدم ( عليه السلام ) در كربلا
هنگاميكه حضرت آدم ( عليه السلام ) درزمين سير ميكرد ، به محل شهادت امام حسين(عليه السلام) ميرسد پايش به چيزي برخورد مي كند و برزمين افتاده خون ازپايش جاري مي شود او سر به آسمان بلند كرده و عرض ميكند : خداوندا آيا گناهي ازمن سرزده كه من به خاطر آن عقوبت شده ام ؟
وحي ميرسد : نه اي آدم اين سرزميني است كه فرزندت حسين ( عليه السلام ) درآن كشته مي شود و خون تو همانند خون او بر روي زمين جاري شده است .
حضرت آدم ( عليه السلام ) عرض مي كند : قاتل او كيست ؟
وحي مي آيد كه قاتل او يزيد ملعون است پس او را لعن كن و حضرت آدم ( عليه السلام ) نيز اورا لعن مي كند.
(( بحار، ج44، ص244))

4-كشتي نوح ( ع ) و وادي كربلا
هنگاميكه حضرت نوح ( عليه السلام ) با كشتي خود بر روي آب بود ، به مكاني رسيدند كه هوا طوفاني شد و كشتي به تلاطم افتاد ، همه ترسيدند كه مبادا غرق شوند . حضرت نوح( عليه السلام ) با خدا مناجات كرد و عرضه داشت : خداوندا اين چه سرزميني است ؟ من تمام زمين را گشتم و چنين حالتي به من دست نداد .
دراين هنگام جبرئيل نازل ميشود و نام اين سرزمين و نحوه شهادت حضرت سيد الشهدا اباعبدالله الحسين ( عليه السلام ) را براي ايشان نقل مي كند و حضرت نوح ( عليه السلام ) و افراد كشتي اش براي مصائب وارده بر ايشان گريه ميكنند .
(( بحار، ج44، ص243))

5-حضرت موسي ( عليه السلام ) وحضرت خضر (علیه السلام )و جريان كربلا
حضرت موسي ( عليه السلام ) درملاقاتی كه باحضرت خضر ( عليه السلام ) داشت براي او از آل حضرت محمد ( صلي الله عيله وآله ) و قضيه امام حسين ( عليه السلام ) مي فرمايد وهردو براي مصائب امام حسين ( عليه السلام ) گريه مي كنند.
(( بحار، ج13، ص301و تفسير قمي، ج 2، ص382))

6- روضه خواني حضرت سليمان ( عليه السلام )
هنگاميكه حضرت سليمان نبي ( عليه السلام ) به همراه حشم و خدم از روي هوا گذر ميكرد به سرزمين نينوا رسيد باد او را سه دور به دور خود چرخانيد و به سوي زمين آورد حضرت سليمان نبي ( عليه السلام ) نيز از باد خواست كه بگويد چرا اين عمل را مرتكب شده است ؟ باد در پاسخ او گفت : اي نبي خدا اينجا سرزمين به شهادت رسيدن حضرت امام حسين (عليه السلام ) است و روضه احوالات حضرت سيد الشهدا ( عليه السلام ) را براي او نقل كرد.
((بحار، ج44، ص244))

7- حضرت ابراهيم ( عيله السلام ) و گريه بر امام حسين( عليه السلام)
حضرت ابراهيم خليل الله بارها و بارها براي مظلوميت و مصائب حضرت سيدالشهدا ( عليه السلام ) اشك ريخت ، كه از آن جمله آن هنگام كه ملکوت آسمان و زمين را مشاهده نمود و نور حضرت امام حسين ( عليه السلام ) را ديد محزون شد و گريست.
(( بحار، ج36، ص151))
باز بر طبق فرمايش امام رضا ( عليه السلام ) در آن هنگام كه حضرت ابراهيم ( ع ) قصد ذبح كردن فرزندش حضرت اسماعبل ( ع ) را نمود خداوند گوسفندي را فرستاد تا او بجاي فرزندش ذبح نمايد ، حضرت ابراهيم ( عليه السلام ) دلگير شد زيرا دوست داشت تا آن هديه خداوندي نمي آمد و او پسرش را ذبح كرده و دلشكسته مي شد و به درجه رفيع صبر و رضا نايل مي گشت، دراين هنگام ازسوي پروردگار وحي مي آيد :
اي ابراهيم محبوب ترين مخلوقات من درنزد تو چه كسي است ؟ حضرت ابراهيم ( عليه السلام ) عرض كرد : حبيب تو حضرت محمد ( صلي الله عليه وآله )
وحي آمد كه : آيا فرزند او را بيشتر دوست داري يا فرزند خود را ؟ حضرت ابراهيم( عليه السلام ) عرض كرد : فرزند حبيب تو را بيشتر دوست ميدارم .
وحي آمد كه : آيا ذبح شدن فرزند او به دست دشمنان بيشتردل تو را به درد و رنج مي آورد يا ذبح كردن پسر خود درطاعت من.
حضرت ابراهيم( عليه السلام ) عرض كرد : ذبح فرزند او بدست دشمنان بيشتر دلم را ميسوزاند .
پس خداوند مي فرمايد : اي ابراهيم ، عده اي كه گمان ميكنند از امت رسول خاتم هستند او را با شقاوت وبي رحمي وبسان گوسفند ذبح مي كنند و با انجام اين عمل مستحق عذاب دردناك وخشم من ميشوند . اي ابراهيم من بخاطر حزن واندوه تو و دل شكستگي تو برحسين ، مرتبه ات را بالا برده و تورا به درجه رفيع صبر كنندگان درمصائب ميرسانم .
و اين جريان تفسير آيه ( و فديناه بذبح عظيم ) ذبيحه بزرگي را فداي او كرديم.
(( بحار، ج44، ص225, عيون الاخبار، ج1، ص209و سوره صافات، أيه107))
درجاي ديگر حضرت ابراهيم ( عليه السلام ) هنگاميكه بر اسبش سوار بود به وادي مقدس كربلا ميرسد و درحين عبور از آنجا اسبش اورا بر زمين مي زند كه درهمين حين سر او شكسته و خون ازسرش جاري ميشود پس به خداوند عرض مي كند : چه گناهي از من صادر شده كه من بايد به خاطر آن چنين عقوبت شوم ؟
اسبش به سخن در مي آيد و مي گويد : اي خليل خدا بدان كه دراين جا محل به شهادت رسيدن فرزند حضرت خاتم الانبياء ( صلي الله عليه وآله ) است و براي تأسي به آن بزرگوار و شريك بودن درمصائبش خون سرتو نيزمانند خون او برروي زمين جاري شده است .
((بحار، ج44، ص243 ))

8-حضرت اسماعيل ( عليه السلام ) دركربلا
روايت است كه گوسفندان حضرت اسماعيل عليه السلام در كنار فرات مى چريدند. روزى شبان آنها به خدمت حضرت اسماعيل عليه السلام آمد و گفت : چند روز است كه گوسفندان از اين نهر آب نمى آشامند پس ‍ حضرت در مناجات با خدا از سبب اين حالت سوال كرد همان ساعت حضرت جبرئيل عليه السلام از طرف خداوند خدمت حضرت اسماعيل عليه السلام نازل شد و گفت : اى اسماعيل سبب اين حالت را از گوسفندان بپرس ، آنها پاسخت را خواهند داد.
پس آن حضرت از گوسفندان پرسيد: چرا از اين رودخانه آب نمى نوشيد ؟
گوسفندان به زبان فصيح پاسخ دادند: به ما خبر رسيده كه فرزند تو حسين - كه سبط گرامى محمد صلى الله عليه و آله است - در اين زمين با لب تشنه كشته خواهد شد پس ما از اين آب نمى آشاميم به جهت حزن و اندوه براى تشنگى آن بزگوار .
(( بحار، ج44، ص243))

9- حضرت موسي ( عليه السلام ) و عاشورا
روزي شخصي از بني اسرائيل حضرت موسي ( عليه السلام ) را ديد كه او باشتاب وبا حالتي خاص و درحاليكه رنگ به رخساره ندارد براي عبادت و مناجات با خدا ميرود عرض كرد :
اي نبي خدا من گناه برزگي انجام داده ام و مي دانم كه اكنون براي مناجات با خدا وهم صبحتي با او مي روي اي پيامبر خدا از تو طلب و خواسته اي دارم و مي خواهم از خداوند سوال كني آيا گناه مرا ميبخشد ؟
حضرت موسي ( عليه السلام ) پذيرفت و هنگام مناجات با خداوند عرض كه : اي خداوند بزرگ توعالمي به آنچه كه مي خواهم تكلم نمايم آن مرد كه بنده اي از بندگان توست گناهي را مرتكب گشته و ازمن خواسته تا براي او بدرگاه تو طلب عفو و رحمت نمايم ازجانب خداوند خطاب رسيد : اي موسي هركس ازمن طلب مغفرت و بخشش نمايد من او را مورد رحمت وغفران خود قرار مي دهم بجز قاتل  حسين ( عليه السلام ) . حضرت موسي( عليه السلام ) عرض كرد : حسين كيست ؟
خطاب رسيد : همان كسي كه ذكر او و احوالات او در گذشته و دركوه طور براي تو گفته شده است. عرض كرد : چه كسي او را مي كشد ؟
خداوند فرمود : او را جماعتي طاغي وستمگر كه خود را از امت جد او ميشمارند ميكشند و اسب او فرار كرده و شيهه كشان مي گويد : اي داد از امتي كه فرزند پيغمبر خور را ميكشند . اين ستمگران بدن او را برروي خاكها بي غسل و بي كفن رها كرده و حرم او را غارت ميكنند و زنان او را به اسارت گرفته ياران او را شهيد و سرهايشان را برسرنيزه ها كرده و در بلاد مختلف مي گردانند اي موسي اطفال صغير ايشان از تشنگي هلاك شده و بزرگانشان از شدت تابيدن آفتاب ، پوست بدنشان بهم كشيده ميشود . دراين هنگام حضرت موسي ( عليه السلام ) گريست و خطاب رسيد اي موسي بدانكه هركس گريه كند درعزاي او يا گرياند يا خود را شبيه به گريستن كند ( تباكي ) آتش را بربدنش حرام ميكنم
(( بحار، ج44، ص308))

10- حضرت زكريا ( ع ) وذكر مصائب حضرت سيد الشهدا( عليه السلام )
از حضرت مهدي ( عج ) نقل شده كه زكريا از خداوند درمورد اسماء خمسه طاهره سوال نمود و ازحضرت باري تعالي خواست تا آن اسماء را بد وهم بياموزد ، جبرئيل نازل شد وآن اسماء را به او ياد داد . زكريا نيزآن اسماء را ذكرنمود وحالات عجيبي براو مستولي ميشد اوهرگاه نام حضرت محمد ( صلي الله عليه وآله ) ، علي( عليه السلام ) و فاطمه( سلام الله عليها ) وحسن(عليه السلام ) را مي برد غم و اندوه ازدلش رخت برمي بست اما همين كه نام حسين ( عليه السلام ) را می برد بغض گلويش را مي گرفت و دلش به طپش مي افتاد واشكانش جاري مي گشت .
پس به خداوند عرض كرد : خدايا چه ميشود كه نام آن چهار بزرگوار مرا ازهم وغم نجات ميدهد ولي اسم حسين ( ع ) را كه مي برم اشكانم جاري ميشود و دلم مي شكند ؟
سپس خداوند او را خبرداد از قضيه شهادت حسين ( عليه السلام ) و فرمود ( كهيعص) پس كاف به كربلا و ( هاء ) به هلاكت و كشته شدن عترت طاهره و ( ياء ) به يزيد قاتل و كشنده امام حسين ( عليه السلام ) و ( عين ) به عطش او و ( صاد ) به صبرش برمصائب دلالت دارد .
چون ذكريا اين مصائب را شنيد تا سه روزازمسجد بيرون نيامد و كسي را بحضورنپذيرفت و پشت هم ميگريست وعرض كرد خدا يا آيا بهترين خلق خود را به مصيبت فرزندش مبتلا مي سازي ؟ و سپس از خدا خواست تا او را فرزندي عطا كند كه محبت او دردلش بسيار باشد و او نيز به سرنوشت امام حسين ( عليه السلام ) دچارشود ، خداوند نيز حضرت يحيي را به اوعطا فرمود و حضرت يحيي نيز همانند حضرت سيدالشهدا ( عليه السلام ) بدنيا آمد ( يعني مدت حمل او شش ماه بود) و سرازبدن اونيز جداساختند.
(( بحار، ج44، ص223 واحتجاج ، ج2، ص272))
11-حضرت عيسي مسيح ( عليه السلام ) و روضه خواني او در كربلا
هنگاميكه حضرت عيسي ( عليه السلام ) به همراه حواريون خود از سرزمين كربلا عبورمي كردند حزن و اندوه بيشماري آنان رافرا ميگيرد كه آنان ازخدا درخواست ميكنند وسبب پيدايش چنين حالتي در وجودشان را جويا ميشوند .
بدستور خداوند حيوانات وحشي ( آهوان) براي آنان واقعه و جريان كربلا و مصائب حضرت سيدالشهدا ( عليه السلام ) را بازگو ميكنند و حضرت مسيح ( عليه السلام ) وحواريون براي آن همه مصائب و مظلوميت حسين ( ع ) گريه ميكنند .
(( بحار، ج44، ص253 وامالي صدوق ، مجلس87، ص479))

ذكر مصيبت حضرت اباعبدالله بعد از تولد تا پيش ازشهادت

1- گريه حضرت ختمي مرتبت ( صلي الله عليه وآله) برامام حسين( عليه السلام)
درهنگام تولد حضرت امام حسين ( عليه السلام ) خداوند به جبرئيل امرفرمود تا به همراه هزاران هزار ازملائك به زمين نازل شوند و بر پيغمبر( صلي الله عليه وآله) تهنيت گفته و او را از شهادت فرزندش مطلع ساخته وتسلي دهند .
(( بحار، ج43، ص249))
هنگاميكه امام حسين ( عليه السلام ) متولد شد او را درپارچه سفيدي پيچيده و نزد پيغمبر ( صلي الله عليه و آله ) آوردند . حضرت رسول ( صلي الله عليه و آله ) درگوش او اذان و اقامه گفتند و بدو نگاه كرده و ميگريستند و فرمودند خدا لعنت كند قاتل تو را . خدا يا من حسين وهركس كه او را دوست دارد دوست دارم .
(( بحار، ج44، ص250 وامالي طوسي ، ج1، ص377))
بارها و بارها مراسم عزاداري حضرت سيدالشهدا ( عليه السلام ) توسط پيامبر ( صلي الله عليه و آله ) بر پا شد از جمله در سفري حضرت در بين راه ايستادند : و فرمودند( انالله وانااليه راجعون ) ما ازآن خدائيم و به سوي او باز مي گرديم و گريستند .
اصحاب علت گريه ايشان را جوياشدند حضرت فرمودند : جبرئيل مرا خبر داد حسينم را درزميني نزديك شط فرات بنام كربلا سرمي برند و گويا مي بينم كه سر او را براي يزيد ملعون هديه برده و خاندان او را اسير كرده و سوار بر شتر ساخته و شهر به شهرمي گردانند .
هنگاميكه حضرت ( صلي الله عليه و آله ) از سفر بازگشتند درحاليكه حزن و اندوه بسياري رخساره مباركشان را فرا گرفته بود ، دست امام حسين ( عليه السلام ) را گرفته و بالاي منبر رفتند و درحاليكه دست راست خود را بر سرامام حسن ( عليه السلام ) و دست چپ را برسرامام حسين ( عليه السلام ) گذاشته بودند فرمودند :
خدايا محمد ، ( ص) بنده و پيغمبر توست و اين دو از بهترين عترت من هستند ، و بهترين فرزندان من ، بدرستيكه جبرئيل مرا خبر داد كه حسنم را به زهركشته وحسينم را با شمشيرشهيد ميكنند ، اي خدا شهادت را برايشان مبارك گردان و حسينم را سيدالشهدا قراربده و بركت وغفران خود را از قاتلين او دورو جايگاهشان را جهنم ساز.
حضرت علي ( عليه السلام ) ميفرمايند : دراين هنگام صداي ناله و گريه اهل مسجد بلند شد پيغمبر( ص) فرمودند: اي مردم بر او گريه مي كنيد ولي او را ياري نميكنيد ؟ خدايا تو ياور او باش اي مردم من دو چيز گرانبها و وزين را در ميان شما به يادگار ميگذارم اولي كتاب خدا و ديگري عترتم را . آگاه باشيد كه درقيامت ازاين دوازشما سوال خواهم كرد مبادا درقيامت نزدمن آئيد درحاليكه به عترتم ظلم روا داشته ايد .
(( بحار، ج44، ص247و 249 ومثيرالاحزان ، ص9،10 ولهوف ص7،9))
پيامبراكرم ( صلي الله عليه وآله ) بارها و بارها گلوي امام حسين ( عليه السلام) را ميبوسيد و گاهي به اميرالمومنين( عليه السلام ) مي فرمود : او را نگاه دارسپس تمام بدنش را ميبوسيد و مي گريست و مي فرمود : من موضع شمشيرها را ميبوسم
گاهي او لب ودندان او را ميبوسيد و مي گريست گويا او نيز ميديد كه چوب خيزران با لب و دندان چه ميكند .
حضرت رسول اكرم ( صلي الله عليه وآله ) درتمام عمرودرهمه جا ذاكرمصائب امام حسين( عيله السلام ) مي شد و حتي درهنگام احتضار نيز او را در سينه خويش چسبانيد و درحاليكه مي گريست فرمود : مرا با يزيد چه كاراست خدا او را لعنت كند پس از گفتن اين كلمات ايشان ازهوش رفتند پس ازمدتي كه بهوش آمدند دوباره امام حسين ( عليه السلام ) را بوسيدند و فرمودند حساب كشندگان تو درنزد خدا با خود من است.
(( بحار، ج44، ص266 ومثيرالاحزان ص12))

و درجائي ديگرنقل شده است روزي اميرالمومنين علي ( عليه السلام ) خدمت پيامبر اكرم(صلي الله و عليه وآله ) شرفياب مي شوند و حضرت رسول اكرم ( صلي الله عليه وآله ) را گريان وغمناك مشاهده ميكنند پس حضرت علي ( عليه السلام ) علت اين امر را جويا ميشوند و پيغمبر( ص) ميفرمايند : يا علي جان جبرئيل مرا باخبر ساخت كه فرزندم حسين را ميكشند و براي من قدري ازتربت مدفنش را آورد و چون من ا ين خاك را بوئيدم بي اختياراشك از چشمانم جاري شده ، اسم آن سرزمين كربلاست .

2- ذكرمصائب حضرت سيدالشهدا ( عليه السلام ) توسط اميرالمومنين علي ( عليه السلام)
حضرت علي ( عليه السلام ) نيزهرگاه حسين را مي ديد مي گريست و ميفرمود : تو سبب گريه هر مومن هستي .
(( بحار، ج44، ص280 وكامل الزيارات باب36، ص108))
ابن عباس نقل ميكند هنگاميكه در ركاب آن حضرت بودم و به جنگ صفين عازم بوديم به نينوا رسيديم حضرت علي ( عليه السلام ) فرمود ابن عباس آيا اين سر زمين را ميشناسي ؟ عرض كردم نه فرمودند : اگر توهم مانند من مي شناختي مي گريستي و محزون مي شدي سپس حضرت گريست آن چنان كه اشك ازروي محاسنش برروي سينه مباركش جاري شد وما نيزبه تبع او گريه كرديم
سپس فرمود : آه آه مرا چه ميشود با آل ابوسفيان كه ازجنود شيطانند اي اباعبدالله صبركن پس حضرت آبي طلب نمود ودرآنجا چندركعت نمازخواند.
(( بحار، ج44، ص252،254 وامالي صدوق مجلس87، ص478،480))

3-برپاي جلسات ذكرمصيبت حضرت سيدالشهدا ( عليه السلام ) توسط بي بي دو عالم حضرت زهرا ( سلام الله عليها)
حضرت صديقه كبري فاطمه زهرا ( سلام الله عليها ) بارها و بارها درمصائب فرزندش حسين ( عليه السلام ) گريست ازآن جمله چون ازشهادت نورديده اش حسين ( عليه السلام ) با خبرشد او را ازروي حزن واندوه و ملال حمل نموده و با حزن و اندوه ايشان را وضع حمل نمودند . و يا روز ولادت امام حسين ( عليه السلام ) بي بي دوعالم حضرت زهرا ( سلام الله عليها ) بسيار گريستند تاحضرت ختمي مرتبت ( صلي الله عليه وآله ) تشريف فرما شدند و فرمودند اي فاطمه بدان كه حسين كشته نمي شود جزهنگاميكه پيشواي راهنمايي ازاو متولد شود كه امامان بعدي ازنسل او هستند آنگاه حضرت يكي يكي نام امامان را تا حضرت ولي عصر ( عج ) ذكر نموده و فرمودند : آن قائم كه عيسي بن مريم پشت سرش نماز ميخواند .
(( كمال الدين ، ج1، ص284))

4-مرثيه سرايي امام حسن ( عليه السلام ) درعزاي برادر شان حسين ( عليه السلام )
هنگامكه زهر دربدن امام حسن ( عليه السلام ) كارگرافتاده بود و درحالت احتضار بودند حضرت امام حسين ( عليه السلام ) به نزد برادر آمده و او را در بغل گرفت و گريست امام حسن ( عليه السلام ) فرمودند : يا ابا عبدالله چرا گريه ميكني ؟ امام حسين( عليه السلام ) فرمودند : به حال شما گريه ميكنم . حضرت امام حسن ( عليه السلام) فرمودند : هيچ روزي مانند روز تو نيست سي هزار نفر كه همه خود را از امت جدمان ميدانند به توهجوم مي آورند و تو را به قتل مي رسانند و حرمتت را شكسته وعيال واطفال تو را به اسارت ميبرند . اي برادر آسمان دراين حادثه خون مي گريد همه چيز براي تو گريان ومحزون است حتي وحوش صحرا و ماهيان دريا .
(( بحار، ج45، ص218 وامالي مجلس24، ص101))

5- مرثیه سرائي ام سلمه
ام سلمه هنگاميكه خبر عزيمت امام حسين ( عليه السلام ) را شنيد بسرعت حركت نمود و درخارج ازمدينه به خدمت آن حضرت شرفياب شد وعرض كرد :
اي فرزندم مرا با دوريت محزون مكن و به سوي عراق مرو زيرا از جدت شنيدم كه مي فرمود فرزندم حسين ( عليه السلام ) درعراق كشته ميشود در زميني كه آنرا كربلا مي نامند
امام فرمودند : اي مادر ، من نيز اين خبر را ميدانم ازروزشهادت و قاتل خود و محل دفن خود خبردارم و من ميدانم چه كساني ازاهل بيتم به همراه من كشته خواهند شد اگر بخواهي آن سرزمين را بتو نشان خواهم داد پس آن حضرت اشاره اي به زمين نمود و زمين پست شد و كربلا ظاهر گشت و به او محل قتل خود را نشان داد امام فرمود : اي مادر خداوند خواسته كه مرا كشته وعيال وخاندان مرا اسير و پريشان واطفال مرا مذبوح ومظلوم ببيند درحاليكه آنان استغاثه كرده و ياري مي طبند و كسي ايشان را ياري نميرساند.
(( بحار، ج44، ص327 ومقتل خوارزمي ، ج1، ص186))

6- مرثيه خواني خود امام حسين علیه السلام درمسجد الحرام :
هنگاميكه آن حضرت عزم برسفربه عراق نمود ايستادند و خطبه اي براي حاجيان ايراد فرمودند : كه مضمون آن چنين است :
حمد وثنا مخصوص ذات الله است وهمه چيز منوط به مشيت و قدرت اوست و سلام صلوات برپيغمبر وآل او، براي اولاد آدم مردن همانند گردنبند بر گردن دختران ثبت است و چقدر مشتاقم به ملاقات گذشتگانم . براي من تقديري مقدر شده كه آنرا ملاقات خواهم كرد و گويا مي بينم كه گرگان صحرا اعضاء و جوارح مرا پاره پاره ساخته و شكنبه هاي خالي و شكم گرسنه اشان را از من پر ميكنند . و چاره اي نيست ازآن چيزي كه به علم الهي نوشته شده است و ما اهل بيت راضي هستيم به رضاي خدا و بر آن صبرميكنيم پس هركس جان خود را در راه خدا ميدهد و دل در گرو ملاقات خدا دارد با ما بيايد ومن صبح كوچ خواهم كرد انشاءالله .
((بحار، ج44، ص336 ولهوف ص26))

7- برپاي مجلس عزاداري پيش از ورود به كربلا :
امام حسين ( عليه السلام ) قبل از ورود به كربلا درآن هنگام كه خيمه ها را نصب ميكردند تمام اولاد و برادران واهل بيت خود را جمع نمودند نظر بر ايشان انداخته وساعتي گريه كردند و گويا ياد نمودند از آن چه كه برسر ايشان مي آيد . سپس گريستند و فرمودند : خدايا ما عترت پيغمبر( صلي الله عليه و آله ) توهستيم ما را از وطن خودمان بيرون كردند و بني اميه برما تعدي روا داشت.
((بحار، ج44، ص383 ومقتل خوارزمي ، ج1، ص237))
اما بعد از ورود به كربلا نيزچندين جلسه عزاداري برپا شد كه ازجمله آنها ميتوان به عصر روز تاسوعا اشاره نمود كه حضرت درمقابل خيمه خود نشسته درحاليكه به شمشيرخود تكيه داده بودند به خواب رفتند ناگهان صداي لشكر بلند شد كه روبه خيمه ها مي آمدند حضرت زينب ( سلام الله عليها ) چون آن صداها را شنيد به نزد برادر آمد و عرض كرد : اي برادرآيا نمي شنوي صداي لشكر را كه نزديك به خيمه رسيده اند ؟ حضرت فرمودند : خواهرم هم اكنون رسول خدا را درخواب ديدم كه فرمود : اي حسينم توبه زودي به سوي ما خواهي آمد دراين هنگام بي بي حضرت زينب ( س ) لطمه اي به صورت خود زد و فرياد واويلاه سرداد حضرت فرمود : ويل بر تو نيست اي خواهر ساكت باش خدا تو را رحمت كند .
و يا در شب عاشورا كه امام حسين ( عليه السلام ) درخيمه خود تنها نشسته بودند و درحاليكه شمشير خود را تيز مي نمودند اشعاري مي خواندند كه مضمون آن چنين است :
اي زمانه اف برتو باد چه قدر مردمان صالح متقي را به كشتن دادي منتهاي همه امور به سوي خدا خواهد بود وهرصاحب نفسي راه موت را خواهد رفت .
آن حضرت حتي درشب عاشورا اصحاب خودرا جمع نمود و درخطبه اي آنان را ازشهادتشان مطلع ساخت و دوباره ازايشان بيعت گرفت .
و يا درآن زمان كه وداع آخر را نمودند و دخترايشان حضرت سكينه براي وداع آمد و گريه بسيار كردند پس حضرت فرمودند : اي سكينه گريه تو به طول خواهد انجاميد بعد ازكشته شدن من پس ديگردل مرا به گريه خود مسوزان.
((مناقب ابن شهراشوب ، ج3، ص257 ومنتخب طريحي، ج2، ص133))

8- امام حسين ( عليه السلام ) در روز عاشورا
امام حسين ( عليه السلام ) در روز عاشورا كنار هر شهيدي مي آمد ، از وصف او مي گفت و گريه مي كرد و اشعاري به سكينه آموخت كه در مدينه براي شيعيان بخواند ، كه مطلع آن اين است :
شِيعَتي مَهْما شَرِبْتُم ماءَ عَذْبٍ فَاذْكُرونِي. در اين اشعار امام مي فرمايد : براي من ندبه كنيد ، و ذكر مصيبت علي اصغر به ميان آمده است .
(( مقتل مقرم ، ص308))

آغاز جلسات مصيبت ايشان بعداز شهادت
1- عزاداري حضرت رسول اكرم ( صلي الله عليه وآله )
ابن عباس نقل ميكند روزي درخانه خود خواب  بودم ناگهان صداي صيحه وناله عظيمي از منزل ام سلمه زوجه پيامبر خارج شد پس من به سرعت به خانه او شتافتم پس چون بدانجا رسيديم به او گفتم: اي مادر مومنين تو را چه ميشود كه اين چنين فرياد و ناله ميكني جوابي به من نداد و رو كرد به زنان هاشمي وگفت اي دختران عبدالمطلب درگريه ونوحه سرائي مرا ياري كنيد زيراآقاي شما و سيد جوانان اهل بهشت را شهيد كردند گفتم : اي مادرمومنان ازكجا اين خبر را دانستي ؟ گفت : هم اكنون پيغمبرخدا( صلي الله عليه وآله) را درخواب ديدم درحاليكه بسياراندوهگين وخاك آلود بود عرض كردم : اي رسول خدا ( صلي الله عليه و آله ) اين چه حالي است كه شما داريد؟ ايشان فرمودند : فرزندم حسين ( عليه السلام ) واهل بيتش كشته شدند ومن اكنون ازدفن ايشان مي آيم .
((بحار، ج45، ص230 وامالي طوسي ج1 ص321))
2- عزاداري حضرت زهرا ( سلام الله عليها )
حضرت زهرا ( سلام الله عليها ) هرروز حتي دراعياد مجلس عزاداري برپا مي سازند آن مكرمه هنگاميكه ازآسمان به حرم فرزندش حسين ( عليه السلام ) نظر مي نمايند فرياد كشيده به طوريكه تمام اركان موجودات آسمانها و زمين به لزره درمي آيد تا اينكه پيامبر خدا ( صلي الله عليه و آله ) نزد ايشان آمده وبي بي دو عالم را آرام مي نمايند و در حق زوار فرزندش حسين ( عليه السلام ) دعاميكنند
((بحار، ج45، ص225 وكامل الزيارات ب27 ص87))
بسياري از علما وسادات جليل القدرنيزآن بانو رادرخواب ديده اند كه دررثاي فرزند گراميش عزاداري مي نمايد .

3-عزاداري ما سوي الله
چون سرازبدن آن بزرگوار جداساختند مجلس عزا درتمام ماسوي الله برپاشدآسمان به اندازه اي تيروسياه شدكه درروزستاره ها ديده شدندوهرسنگي كه برميداشتند خون تازه درزيرش بودآفتاب سياه وتيره گون گشت واحوال به صورتي درآمد كه مردم گمان كردند رستاخيزاست .
((صواعق ابن حجر))
ازآسمان خون باريد .
((بحار، ج45، ص204 وكامل الزيارات ب24 ص77))
وملائكه ازتسبيح بازمانده .
((بحار، ج45، ص221))
وازدرختان خون جاري شد .
((بحار، ج45، ص234))
زمين به لرزه وكوهها مضطرب گشتند.
((بحار، ج45، ص315))
تمام وحوش صحرا از شب يازدهم تا صبح گردنها را كشيده وگرد جسد حضرت سيد الشهدا ( عليه السلام ) نوحه سرايي كرده و گريستند .
((بحار، ج45، ص205))
مردان و زنان نيز گرد جسد مباركش جمع شدند و به مرثيه سرايي و عزاداري برداختند .35
((بحار، ج45، ص193))

4- مرثيه سرائي حضرت زينب ( سلام الله عليها ) واقامه عزاداري ابا عبدالله الحسين ( عليه السلام)
بي بي زينب ( سلام الله عليها ) نيز به قتلگاه آمده و پس ازآنكه بدن پاره پاره برادر را يافت به مرثيه سرائي پرداخت كه تمام اهل بيت وحتي لشكريان كفرنيزگريستند .
((بحار، ج45، ص58))
هنگاميگه قافله اسراء وارد كوفه گشت حضرت زينب ( سلام الله عليها ) و ام كلثوم و فاطمه صغري و حضرت سجاد ( عليه السلام ) به ذكرمصائب امام حسين ( عليه السلام) پرداختند آنقدر جانسوز اقامه عزا نمودند كه اهل كوفه اززن ومرد صداي شيونشان بلند شد وخاك برسرخود ريختند.
((لهوف، ص63،69))
كاروان اسراء و اسيران آل الله درمسير حركت خود از كربلا تا شام و ازآنجا تا مدينه درهرمكاني به ذكر مصائب اباعبدالله ( عليه السلام ) پرداخته و مجالس سوگواري بر پا مي ساختند . و حضرت زينب ( س ) مكرر روضه خواني مي كرد ، از جمله در كوفه در هنگامي كه سر بريده برادرش حسين را ديد ، با اشعاري ، مرثيه سرائي نمود :
ما تَوَهَّمْتُ يا شَقِيق فُوادِي كانَ هذا مُقَدَّراً َمتُوباً
" اي برادر و اي آرام قلبم هيچگاه گمان نمي بردم كه اين گونه مقدّر شده باشد كه سر بريده ات در برابر من قرار گيرد.
((منهاج الدموع ص209))

5- مرثيه سرائي حضرت سجاد ( عليه السلام)
امام سجاد ( عليه السلام ) درمجلس يزيد درمسجد شام بربالاي منبررفته و خطبه اي ايراد فرمودند و در آنجا به مرثيه سرائي پرداخته و مصائب ايشان را بازگو كردند سپس فرمودند : منم پسر آن كسي كه سرش را از قفا بريدند منم پسر آن كسيكه عمامه وردايش را ازتنش بيرون آوردند...
دراين هنگام صداي گريه وصيحه ازاهل شام وبني اميه بلند شد.
((مقتل خوارزمي ، ج2، ص69))
امام سجاد ( عليه السلام ) بارها روضه خواند و حتي سالها بعد از واقعه كربلا مي گفت و گريه ميكرد و ديگران را مي گرياند.
امام صادق ( عليه السلام ) فرمود : امام سجاد ( عليه السلام ) چهل سال بر پدرش گريست ، و در اين مدت روزها را روزه داشت و شبها را به عبادت به سر ميبرد ، هنگام افطار وقتي غذا نزدش مي آوردند و مي گفتند بفرماييد ميل كنيد ، اشك مي ريخت و مي فرمود:
ُقِتلَ اِبْنُ رَسُولِ الله جائعاً، قُتِلَ اِبِْنَ رَسُولِ اللهِ عَطْشاناً .
" حسين فرزند رسول خدا ( ص) گرسنه و تشنه كشته شد". و اين مطلب را تكرار ميكرد و گريه مي نمود به طوري كه غذا و نوشيدني هايش با قطرات اشك او مي آميخت ، او همواره اين گونه مي زيست تا به لقاء الله پيوست.
((لهوف ص209))
آن حضرت وقتي كه قصابي را ميديد گوسفندي را ذبح ميكند ، به ياد امام حسين ( عليه السلام ) مي افتاد و مي فرمود : آب به گوسفند بدهيد ، پدرم را با لب تشنه سر بريدند ، و در پاسخ يكي از خادمان كه از روي دلسوزي به او گفت : گريه نكنيد كه به خطر مي افتيد ، فرمود :
حضرت يعقوب پيغمبربود ، از دوازده فرزند داشت ، يكي از آنها ( يوسف ) غايب گرديد ، با اينكه مي دانست او زنده است ، آنقدر از فراق او گريست چشمانش سفيد شد ولي من اجساد پاره پاره پدر ، برادران و عمو ها و دوستانم را ديدم ، چگونه غم و اندوه من پايان يابد ؟ من هر وقت به ياد آنها مي افتم ، بي اختيار قطرات اشك از چشمانم سرازير مي شود.
((مقتل مقرم ص477))

6-مجلس عزاداري ائمه ( عليهم السلام )
طبق روايات متعدد ائمه اطهار ( عليهم السلام ) بعداز واقعه كربلا به برپائي مجالس عزاداري سرور وسالارشهيدان بسيار بها داده و علي رغم فشارهاي بسيار زيادي كه ازسوي حكام جور برايشان وارد مي شد دربيشتراوقات خود مصائب جانگداز واقعه كربلا را براي مردمان بيان مي نمودند .

7- عزاداري امام زمان ( عجل الله تعالي فرجه الشريف) درعزاي جد غريب خويش
خاطره كربلا بسيار جانسوز و غمبار است هيچكس عمق آن فاجعه را مانند امام زمان( عليه السلام) درك و لمس نمي كند آن حضرت به ياد مصائب جانگداز و جگر سوز امام حسين( عليه السلام ) بياناتي دارد كه در اينجا به چند فراز از آن كه از زيارت ناحيه مقدسه گرفته شده مي پردازيم در فرازي مي فرمايد :
لَئن اَخَّرَتنِي الُّدهورُ وعاقَني عن نَصركَ المَقدور لاَبكيَّنَكَ صَباحًا وَ مَساءً فَلاَندُبَنَّكَ صَباحًا و مَساءً ولاَبكِيَنَّ عَلَيكَ حتّی بَدَلَ الدُّمُوعِ دَمًا
اگر زمانه مرا تاخير انداخت و مقدرات مرا از ياري تو جلوگيري كرد صبح و شب به ياد مصائب تو گريه مي كنم و از بام تا شام سرشك از ديده مي بارم و ندبه مي نمايم و بجاي اشك خون مي گريم
اَمر اللَّعين جُنَوده فَمَنُعوكَ الماءَ وُرُودَهُ وَ ناجَزوكَ القِتالَ وَعاجلوكَ النزال و رَشَفُوك بِالسِّهام وَ النّبال فاحَدقُوا بكَ مِن كُل جَهاتٍ وَ اَثخَنُوكَ بالِجَراحِ
اي جد بزرگوار فراموش نمي كنم آن هنگام را كه عمر سعد ملعون به لشكرش فرمان داد كه از ورود آب به خيام جلوگيري نمايند و با تو بجنگند و به تو حمله كنند و بدن نازنينت را آماج تيرها و نيزه ها قرار دهند و از هر سو تو را محاصره كردند وهر كدام با اسلحه اي پيكرت را مجروح ساختند و داغ زخم را بر بدنت نهادند .
وَ اَسرَعَ فرَسُِكَ ارِدًا الي خِيامكَ قاصدًا مَحَمُحِمًا باكيًِا و هيَ تَقُول الظَّليَمةُ من امَّةٍ قَتَلت اِبن بنت نَبِيها
اي جد بزرگوار فراموش نكنم آن هنگام را كه اسب بي صاحبت رميده به سوي خميه هاي تو آمد همهمه مي كرد و سرشك اشك از چشمانش سرازير بود و( با زبان بي زباني ) مي گفت : واي از اين ظلم و ستم امتي كه پسر دختر پيامبرشان را كشتند
فَلَمّا رَاينَ النِّساءُ جَوادكَ مَخزيًا وَ نَظَرنَ سرَجَك عَليه مَلويًا بَرزنَ من الخُدورناشراتُ الشُّعُور لا طماتَ الخَدودِ سافراتُ الوجوهِ بالعُوَيلِ داعِياتٌ وَ بَعدَ العِزّ مذَللاتٌ و الي مُصرَعِكَ مبادرات و المر جالس علي صَدركَ مُولع سَيفَه علي نحركَ....
اي جد بزرگوارچگونه ياد بياورم آن منظره دلخراش را كه بانوان حرمت اسب تو را خوار و شرمنده ديدند كه زينش واژگون شده است از خيمه ها بيرون آمدند در حالي كه موهاي خود را پريشان نموده و سيلي بر چهره خود مي زدند و صورتهايشان آشكار شده بود فرياد و فغانشان بلند بود چرا كه عزت خود را از دست داده بودند با آن حال به سوي قتلگاه شتافتند ديدند شمربرسينه ات نشسته و شمشير خود را بر گلويت گذارده ومي خواهد سرت را از بدنت جدا سازد
فَهَوَيتَ اِلَي الاَرضِ جَريحًا تطوُكَ الخَيولُ بِحَوافِرها وَ تَغلوكَ الطُّغاة بِبَواتِرها قَدَ رََشَحَ لِلمَوتِ جَبِينكَ وَ اختَلَفَ بِالاِ نقباضِ وَ الاِ نبِساطِ شِمالكَ وَ يَمينِكَ....
اي جد بزرگوار چگونه ياد بياورم آن هنگام كه پيكر پر از زخمت بر زمين قرارگرفت گروهي سركش بر اسبهاي خود سوار شدند و پيكرت را لگد كوب اسبها قرار دادند درحالي كه لحظات آخر عمر را مي پيمودي و راه به جانان نزديك مي نمودي
وَسُبِيَ اَهلُكَ كالعَبيدِ وَ صِفدوا بالحَديد فَوقَ اقتابِ المَطّياتِ تَلفَحُ وجوهَهُم حَرّ الهاجِراتِ يُساقون في البَراري وَ الفَلَواتِ اَ يدِ يهُم مَغلولة الي الاعناقِ يطافُ بهم في الاَسواق فَوَيل للُعصاةِ الفسّاقِ.....
اي جد بزرگوار فراموش نمي كنم آن هنگام را كه پس از شهادتت افراد خانواده ات را مانند بردگان اسير كردند و زنجير آهنين به آنها بستند و آنها را بر فراز شتران تندر و بي سرپوش و فاقد محمل ( با كمال بي احترامي ) سوار نمودند كه پوست صورتشان از شدت گرماي سوزان سوخت آنها در بيابانها و راهها سير داده شدند دستهايشان را به گردنهايشان بستند و در كوچه ها و ميدانها عبور دادند واي برآن مردم گنهكار و بي شرم .
فقام ناعيَكَ اِلَيه بالدَّمع الَهطول قائلا يا رَسول اللهِ قتل سبطُكَ وَفَناكَ وَ استبيح اَهلك و حمامُكَ و سُبَيَت بَعدكَ ذاريكَ و وَقع, المحذورُ بُعترتك و ذويكَ فَانزَعَجَ الرَّسول وَ بكي قلبهُ المهول....
خبر شهادت تو را در كنار قبرجدت رسول خدا ( ص ) ( بشير) به او داد درحالي كه گريان بود عرض كرد : اي رسول خدا(ص) سبط تو كشته شد ومن خبر شهادت فرزندت را آورده ام زاده جوانمردت كشته گرديد اي رسول خدا ( ص ) فرزندان و نزديكان خاندانت با سختي و محنت دست به گربيان و اسير دشمنان گرديدند رسول خدا ( ص ) از اين خبر منقلب و گريان شد و قلب داغدارش پر درد گرديد
((الحوادث والوقايع ج3 ص301و304))

سلامها و درودهاي امام زمان ( عليه السلام)
حضرت ولي عصر ( عليه السلام ) در مورد ديگر با سلام و درود ازامام حسين ( عليه السلام ) ياد كرده و بر هريك از اعضا آن امام همام سلام و درود مي فرستد . و در فرازهاي آن بطور كوتاه از بعضي مصائب جد مظلوش امام حسين ( عليه السلام ) ياد كرده است  گاهي مي فرمايد :  
اَلسَّلام عَلَي المُغَسَّل بِدَمِ الجَراحِ
سلام بر كسي كه با خون زخمهايش غسل داده شد .
اَلسَّلام عَلَي المُجَرَّعِ بِكأساتِ الرِّماحِ
سلام بر كسي كه با جامهاي نيزه و شمشير شربت شهادت به كامش ريخته شد .
اَلسَّلام عَلَي المَقطُوعِ الوَتِينِ
سلام بر كسي كه رگهاي قلبش با تير دشمن بريده شد
اَلسَّلام عَلَي الشَيب الخَضيبِ السَّلام عَليَ الخَدِّ التَّريبِ
سلام بر كسي كه محاسنش به خون خضاب شد سلام بر چهره برخاك نهاده ات
اَلسَّلام عَلَي البَدنَ الُسُّليِبِ
سلام بر آن بدن برهنه كه لباسهايش را غارت كردند
اَلسَّلام عَلَي الثَّغرِ المَقروعِ بالقَضيبِ
سلام بر دنداني كه با چوب خيزران كوبيده شد
اَلسَّلام عَلَي الرَّأسِ المَرفُوع
سلام بر سر برفراز نيزه
اَلسَّلام عَلَي الشَّفاهِ الذّابِلاتِ
سلام بر ان لبهاي تشنه كام و خشكيده
اَلسَّلام عَلَي الاَعضاءِ المُقَطَّعاتِ
سلام بر اعضاي بريده بريده شده
اَلسَّلام عَلَي الرُّوُسِ الشَّامِلاتِ
سلام برسرهاي برفراز نيزه كه شهر به شهر گردانده شدند
اَلسَّلام عَلَي النِّسوةِ البارزات
سلام بر بانواني كه اسير و دربدر شدند.
((الحوادث والوقايع ص305و307))

8-عزاداري شيعيان
بعد از واقعه كربلا شيعيان با تأسي به امامان خود ، درعزاي سيد مظلومان حضرت اباعبدالله الحسين ( عليه السلام ) به اقامه عزاداري پرداخته واين حركت تا قيامت ادامه خواهد داشت روز به روزعطش شيعيان به اربابشان بيش ازپيش ميشود وهر روز روضه هاي آن حضرت پررونق ترشده وهيچگاه رنگ كهنگي نخواهد گرفت .

روز قيامت ومجلس عزاداري امام حسين ( عليه السلام )
حضرت فاطمه زهرا ( سلام الله عليها ) وارد بهشت نميشود تا آنكه قاتلين امام حسين( عليه السلام ) عذاب شوند رسول خدا ( صلي الله عليه وآله ) فرمود :
چون روز قيامت شود فاطمه ( سلام الله عليها ) درميان جماعتي اززنان وارد محشر شود فرمان رسد كه به بهشت داخل شود ولی او می گوید: به بهشت نمي روم تا اينكه بدانم پس ازمن با فرزندم حسين ( عليه السلام ) چه كردند خطاب رسد : بقلب محشر نظر كن پس بدان سونظر افكند و فرزندش حسين ( عليه السلام ) را مي بيند كه با تني بي سرايستاده است پس شيوني مي كشد و من ازشيون او شيون ميكنم وهمه كروبيان ازفغان و ناله ما بخروش آيند و خداوند بخشم آيد و آتشي را كه نامش هبهب است وآنرا هزارسال دميده اند تا انكه سياه گشته وهرگزنسيمي بدان راه نيافته و اندوهي از آن جدا نمي شود فرمان دهد كه قاتلين حسين ( عليه السلام ) را اگرچه ازحاملين قرآن باشند دركام خود فرو گيرد پس آن آتش شراره اي كشد وهمه را دركام خود گيرد پس بخروشد و آنان با خروش اوبخروشند و نعره كشد و آنان به همراه او نعره كشند و بغرد و آنها نيزبغرند پس قاتلين بسخن آيند و بازباني باز گويند :
پروردگارا از چه جهت اين آتش راپيش ازآنكه مشركان و بت پرستان را عقوبت كني برما مسلط ساختي ؟
از جانب خداوند خطاب رسد بدرستي كه آنكه مي داند با كسي كه نمي داند يكسان نيست.
(( مثيرالاحزان ص81))