(مناسبت های ماه مبارک رمضان )
سال سوم هجرى قمرى: ميلاد مسعود امام حسن مجتبى(ع).
امام حسن بن على بن ابى طالب(ع)، معروف به مجتبى(ع)، دومين امام شيعيان است. وى در پانزدهم ماه مبارك رمضان سال دوم و به روايتى صحيح تر، سال سوم هجرى قمرى در حيات جدش پيامبراكرم(ص) در مدينه منوره ديده به جهان گشود.(1)
پدرش امام على ابن ابى طالب(ع)، جانشين و داماد پيامبر(ص) و نخستين امام شيعه و چهارمين خليفه اسلامى و مادرش حضرت فاطمه زهرا(س) دختر رسول گرامى اسلام(ص) و برترين زنان جهان آفرينش مى باشد.
امام حسن مجتبى(ع) در فضا و خانواده اى ديده به جهان گشود كه مهبط وحى و محل نزول فرشتگان الهى بود؛ همان خانواده اى كه به گواهى قرآن مجيد، تمامى اعضاى آن، پاك و پاكيزه بوده و هيچ گونه پليدى و پلشتى در آن ها راه ندارد(2) و بدين جهت مورد تحسين و تمجيد مكرر خداوند متعال در قرآن كريم قرار گرفته اند.
امام حسن مجتبى(ع) نخستين فرزند حضرت على(ع) و فاطمه زهرا(س) بود، بدين جهت تولد وى، موجب
شادمانى آن دو و پيامبر اسلام(ص) و تمامى محبان اهل بيت(ع) گرديد.
پيامبر(ص) در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه خواند و بنا به درخواست پدر و مادرش، از جانب خداى متعال، نام "حسن" را برايش برگزيد.(3)
لقب هاى امام حسن مجتبى(ع) عبارتند از: سبط اكبر، سبط اول، طيب، قائم، حجت، تقى، زكى، مجتبى، وزير، اثير، امير، امين، زاهد و برّ. وليكن معروفترين آن ها، لقب شريف "مجتبى است و شيعيان وى را "كريم اهل بيت" مى نامند.
كنيه وى، ابومحمد بوده است.(4)
امام حسن مجتبى(ع) مور علاقه شديد پيامبراسلام(ص) بود،(5) بدين جهت از آغاز طفوليت در دامن مهرانگيز جدش رسول خدا(ص)، پدرش اميرمؤمنان على(ع) و مادرش فاطمه زهرا(س) رشد و كمال يافت و به عنوان يك انسان كامل و يك امام عادل و شايسته براى جهانيان به ارمغان آورده شد.
پيامبراسلام(ص) در حديثى، درباره مقام و فضيلت نور ديده اش حسن مجتبى(ع) فرمود: اما حسن، به درستى كه وى پسر و فرزند من و از من است. او نور چشمم، روشنايى قلبم و ميوه دلم مى باشد.
وى، سرور جوانان اهل بهشت و حجت خدا بر امت است. فرمان او، فرمان من است و گفتار او، گفتار من است. هر كه از او پيروى كند، از من پيروى كرده است و هر كه از دستور او سرپيچى كند، از من سرپيچى كرده و از من نيست. من هر گاه به او نظر مى كنم به ياد جريانات پس از خود مى افتم كه وى را تضعيف مى كنند؛ حال او به همان گونه ادامه مى يابد، تا اين كه از روى ستم و دشمنى، وى را با زهر به شهادت مى رسانند. در آن هنگام، فرشتگان آسمان در مرگش گريه مى كنند. هم چنين هر چيزى (در روى زمين) از جمله پرندگان آسمان، ماهى هاى درياها و اقيانوس ها در فقدان او سوگوارند.(6)
1- الارشاد (شيخ مفيد)، ص 346؛ رمضان در تاريخ (لطف الله صافى گلپايگانى)، ص 107؛ منتهى الآمال (شيخ عباس قمى)، ج1، ص 219؛ كشف الغمه (على بن عيسى اربلى)، ج2، ص 80؛ تاريخ الطبرى، ج2، ص 213؛ البدايه و النهايه (ابن كثير)، ج8، ص 37
2- آيه تطهير (سوره احزاب(33)، آيه 33)
3- بحارالانوار (علامه مجلسى)، ج43، ص 238؛ كشف الغمه، ج2، ص 82
4- منتهى الآمال، ج1، ص 219؛ رمضان در تاريخ، ص 111؛ كشف الغمه، ج2، ص 86
5- منتهى الآمال، ج1، ص 220؛ كشف الغمه، ج2، ص 87؛ البدايه و النهايه، ج8، ص 37
6- بحارالانوار، ج44، ص 148
