از شعراء شيعى مذهب مى باشد. مرحوم مجلسى اول مى نويسد كه صاحب ابن عباد از افقه فقهاى شيعه بوده است.
ايشان غديريه خود مى گويد:
«قالت: فمن صاحب الدين الحنيف اجب؟ فقلت احمد خير السادة الرسل ... قالت فمن ساد فى يوم الغدير ابن فقلت من كان للاسلام خير ولى ... قالت: فمن هو هذا الفرد سمه لنا؟ فقلت: ذاك امير المؤمنين على»
«گفت بمن بگو صاحب اين دين حنيف كيست؟ گفتم: بهترين سرور در ميان رسولان و گفت: بمن بگو كه چه كسى در روز غدير به سيادت و سرورى انتخاب شد؟ گفتم همان كسى كه در اسلام بهترين ولى مى باشد گفت اين شخص چه كسى است؟ نام او را بيان كن! - گفتم او امير المؤمنان على ابن ابى طالب عليه السلام است.»
كلمات حكيمانه اى از صاحب ابن عباد:
آنكه: به درياى شيرين پويد، گوهر آبدا جويد.
آنكه: نعمتى را كافر آيد، نقمتش به كيفر در سپارد.
گوشتى كه از حرام رويد، با داس بلا دروده آيد.
آنكه با اشاره اندك هوشيارى نگيرد، از بيان مفصل چه سود گيرد.
بسيار شد كه با سخن نرم و هموار كارى بسامان آيد، آنجا كه بذل مال نافع نيامد.
سينه از مايه درون جوشد و از كوزه همان تراود كه در اوست.
خورشيد تابان كه در پس ابر ماند، ديرى نپايد كه رخسار نمايد.
سخن كه بر سامعه مكرر آيد در قلب ريشه دواند.
مهربانى بى غش و پاك، رساتر از زبانهاى پر آب و تاب.
هر كارى به موقع آن شايد، چونان كه هر ميوه به فصل آن در مذاق خوش آيد.
پشت شمشير نرم و لغزنده و دم آن تيز و برنده، از آن شگفت تر مار، كه پشت آن نرم و لغزنده و نيش آن گزنده تر.
نفوذ سخن گاه به آنجا رسد كه تير پران به آنجا نرسد.
چه بسار اعتراف به تقصير كه گوياتر است از زبان تشكر آيد.
مرحوم علامه در الغدير اين گونه كلمات قصار صاحب را فراوان ذكر كرده است.(1)
پى نوشت ها:
(1)الغدير ج 4 ص 72 - 73
