سعد بن ابى وقّاص يكى ديگر از موانع بود. او گرچه با امير مؤمنان على عليه السلام رابطه خوبى نداشت، با اين حال براى شخص معاويه نيز احترامى قائل نبود، تا چه رسد به يزيد.
به عبارت ديگر، بى اعتنايى سعد به معاويه به دليل علاقه مندى سعد به امير مؤمنان على عليه السلام نبوده است و رفتار سعد درباره معاويه «حبّاً لعلي عليه السلام» نبوده; بلكه «بغضاً لمعاوية» بوده است.
اهل سنّت، سعد بن ابى وقّاص را از «عشره مبشّره»1 مى دانند. هم چنين او در زمره شش نفرى است كه عمر بن خطاب بعد از خود براى شوراى تعيين كننده خليفه معرفى نموده بود و سعد در آن جلسه از امير مؤمنان على عليه السلام هوادارى نكرد.
با اين حال وقتى معاويه وارد مدينه شد و شخصيت هاى آن زمان به ديدن او رفتند، سعد نيز به ملاقات معاويه رفت. معاويه به احترام سعد برخاست و او را در كنار خود نشاند و مشغول گفت و گو شدند تا جايى كه معاويه به او گفت: تو چرا ابوتراب (على بن ابى طالب عليه السلام) را لعن نمى كنى؟
سعد در پاسخ معاويه گفت: من از پيامبر درباره على بن ابى طالب عليه السلام فضايلى شنيده ام كه تا آن ها در ذهن من است، هرگز چنين نمى كنم!
معاويه از پاسخ سعد بن ابى وقّاص عصبانى شد و مجلس را با ناراحتى ترك كرد.2
معاويه با وجود چنين شخصى نمى توانست به آسانى برنامه خود را عملى كند. پس به ناچار سعد بن ابى وقّاص را از ميان راه خود برداشت و همان طور كه امام حسن عليه السلام را مسموم كرد، او را نيز به وسيله سم به قتل رسانيد.3
1 . منظور از «عشره مبشّره»، ده نفرى هستند كه اهل سنّت از پيامبر اكرم صلى اللّه عليه وآله روايتى را مبنى بر بهشتى بودن اين افراد نقل مى كنند. البته جعلى بودن اين حديث در جاى خود به اثبات رسيده است.
2 . سنن ترمذى: 5 / 301; شرح مسلم: 15 / 175; فتح البارى: 7 / 60; السنن الكبرى (نسائى): 5 / 107; خصائص اميرالمؤمنين (نسائى): 48; الإصابة: 4 / 468; أسد الغابة: 4 / 25 و منابع ديگر.
3 . مقاتل الطالبيين: 80 ; شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد: 16 / 49.
