عمرو بن حجّاج نيز يكى از فرماندهان لشكر ابن زياد بود. وى در خطاب به سپاه مى گويد:
يا أهل الكوفة! إلزموا طاعتكم وجماعتكم، ولا ترتابوا في قتل من مرق من الدين وخالف الإمام;1
اى اهل كوفه! اتّحاد و اجتماع خود را حفظ كنيد و در كشتن كسى كه از دين برگشته و به مخالفت امام خود خروج كرده است، شكى به خود راه ندهيد!
به راستى، آيا مى توان گفت كسانى كه چنين اعتقادى دارند، شيعه هستند؟
عمرو بن حجّاج مسئول محاصره نهر فرات بود. وى به همراه پانصد سرباز كه تحت امرش بودند، از رسيدن آب به خيمه هاى امام حسين عليه السلام جلوگيرى كرد.2همين فرد بى حيا و پست، با گستاخى تمام به سبط رسول خدا صلى اللّه عليه وآله رو كرد و گفت:
يا حسين! هذا الفرات تلغ فيه الكلاب وتشرب منه الحمير والخنازير، واللّه لا تذوق منه جرعةً حتّى تذوق الحميم في نار جهنّم;3
اى حسين! اين آب فرات است كه از آن سگ ها، الاغ ها و خوك ها آب مى نوشند. سوگند به خدا! تو از آن جرعه اى هم نمى نوشى تا اين كه در آتش دوزخ از حميم آن بنوشى!
آيا كسى مى تواند بگويد چنين كسى شيعه بوده است؟
در اين هنگام حضرت سيّدالشهداء عليه السلام او را نفرين كرد.
ابن اثير مى نويسد: مختار و يارانش در تعقيب عمرو بن حجّاج بودند و سرانجام او را در بيابان در حالى كه از تشنگى رمقى نداشت، يافتند و به دوزخ فرستادند.4
1 . تاريخ الطبري: 4 / 331; مقتل الحسين عليه السلام (ابومخنف): 136.
2 . الإرشاد: 2 / 86 ; مناقب آل ابى طالب: 3 / 247; تاريخ طبرى: 4 / 312; الكامل في التاريخ: 4 / 67 و منابع ديگر.
3 . أنساب الاشراف: 3 / 182، شماره 33.
4 . الكامل في التاريخ: 4 / 236; تاريخ ابن خلدون: 3 / 25.
