وَمَنْ اَحَبَّكُمْ فَقَدْ اَحَبَّ اللَّهَ، وَمَنْ اَبْغَضَكُمْ فَقَدْ اَبْغَضَ اللَّهَ؛
آن كه شما را دوست بدارد خدا را دوست داشته و آن كه با شما دشمنى كند با خدا دشمنى كرده است.
چنان كه پيش تر گفتيم محبّت وسيله اطاعت، و بى مهرى به دنبال مخالفت مى آورد، و ائمّه به جايى رسيده اند كه دوست داشتن آنان دوست داشتن خدا است، و هر كه از آن ها روى گردان باشد از خدا برگشته است. در اين زمينه روايات فراوانى در كتاب هاى شيعه و سنّى وارد شده است. در روايتى امير مؤمنان على عليه السلام فرموده اند:
سمعت رسول اللّه صلّى اللّه عليه وآله يقول: أنا سيّد ولد آدم وأنت يا علي! والأئمّة من بعدك سادات اُمّتي، من أحبّنا فقد أحبّ اللّه ومن أبغضنا فقد أبغض اللّه، ومن والانا فقد والى اللّه، ومن عادانا فقد عادى اللّه، ومن أطاعنا فقد أطاع اللّه، ومن عصانا فقد عصى اللّه.1
روايات وارده در امر به حبّ اهل بيت عليهم السلام غير قابل شمارش است، و «حبّ» همشه «اطاعت» و «تبعيّت» مى آورد. از اين رو رسول اللّه ـ مخصوصاً با توجّه به علم ايشان به آن چه بعد از خودشان واقع خواهد شد ـ بر اين معنا و نهى از ضد آن تأكيد فرموده اند.
و ما مكرر گفته ايم كه اين گونه اوامر با عصمت مساوى است؛ بلكه مطلب بالاتر از اين است كه:
لا فرق بينك وبينها إلاّ أنّهم عبادك وخلقك.
1 . بحار الأنوار: 27 / 88 .
