پس از توضيح مطلب از حيث كبروى مفروغ عنه، مى گوييم:
خلفاء خدا و حجّت هاى الاهى بعد از انبيا، ائمّه اطهار از اهل بيت رسول اللّه و خاتم النبيين صلى اللّه عليه وآله هستند، و اينك تذكر چند نكته ضرورى است:
نكته يكم. وقتى ائمّه عليهم السلام اين شأن را از ناحيه خداوند متعال دارا شدند ناگزير بايد معصوم باشند؛ چرا كه غير معصوم نمى تواند حجّت باشد. آيا غير معصومى كه خود خطا مى كند يا احتمال اشتباه مى دهد، مى تواند دليل و راهنما به سوى كمال بشر باشد؟!
از اين رو براى رسيدن به كمال، تمسّك كردن و استدلال نمودن به سخنان غير معصومان و آن ها را واسطه قرار دادن و از آن ها كمك گرفتن باطل است، مگر غير معصومى كه از معصوم اخذ كرده و در مكتب معصوم تربيت شده باشد.
نكته دوم. ائمّه اين شأن را دارند و در هر حالى كه باشند داراى اين شأن هستند؛ چه در رأس حكومت قرار بگيرند يا نه، زيرا شرط «خليفه» و «حجّت» بودن بسط يد و نفوذ كلمه نمى باشد، ائمّه عليهم السلام در هر حال دلالت و راهنمايى امّت را بر عهده دارند. البته اگر حاكم مى بودند عملاً هدايت و دلالت در بين امّت به اجرا گذارده مى شد.
نكته سوم. امام زمان عليه السلام در دوران غيبت نيز حجّت خدا است. چون خداوند متعال او را آفريد و او را براى دليل بودن نصب كرد. اگر من در زمان غيبت، گمراه هستم خود مقصّرم، هم چنان كه در اصل غايب بودن آن حضرت، امّت مقصّر هستند.
