خداوند متعال عزّت حقيقى را به ائمّه اطهار عليهم السلام داده است چه تنها باشند يا جمعيّتى دورشان باشد فرق نمى كند. براى آن ها خانه و زندان، حيات و ممات ظاهرى فرق نمى كند، در هر شرايطى اين عزّت يكسان است. چرا؟
براى اين كه اين عزّت را جز خدا كسى نداده است و چون خدا اين عزّت را داده، كسى نمى تواند بگيرد كه عزّت الاهى اين گونه است.
از اين رو اگر مى خواهيم داراى عزّت حقيقى باشيم بايد تلاش كنيم با خدا ارتباط داشته باشيم كه چنين عزّتى به بركت ارتباط با خداوند متعال به دست مى آيد كه در آن صورت عزّت بخش ديگران نيز خواهيم شد؛ يعنى افرادى كه با ما در ارتباط باشند، عزّت خواهند يافت. به سخن ديگر، ما در حدّ خودمان مى توانيم منشأ عزّت براى ديگران باشيم.
از اين رو خداوند متعال كه مى فرمايد:
(إِنَّ الْعِزَّةَ لِلّهِ جَميعًا)؛
همانا تمامى عزّت ها براى خداى تعالى است.
در جاى ديگر مى فرمايد:
(وَلِلّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنينَ)؛1
و تمام عزّت ها براى خدا، رسولش و مؤمنان است.
مؤمنى كه عزّت خدايى داشته باشد هرگز بى ارزش و ذليل نمى شود و خوف و واهمه نخواهد داشت كه قرآن مى فرمايد:
(أَلا إِنَّ أَوْلِياءَ اللّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلا هُمْ يَحْزَنُونَ)؛2
آگاه باشيد! به راستى اولياى خدا، نه ترسى بر آن هاست و نه اندوهگين مى شوند.
آرى، عزّت ائمّه اطهار عليهم السلام عزّتى است كه خداوند متعال به آن ها داده است و اين عزّت در حدّ اعلاى عزّت الاهى است كه هيچ كسى در قرب الاهى، كمالات، حالات و ديگر شئونات بر آن ها مقدّم نيست.
1 . سوره منافقون (63): آيه 8 .
2 . سوره يونس (10): آيه 62.
