51. باب ان العرش خلق أرباعا
1 حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِيدِ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ الصَّفَّارُ عَنْ عَلِيِّ بْنِ إِسْمَاعِيلَ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسَى عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ عُمَرَ الْيَمَانِيِّ عَنْ أَبِي الطُّفَيْلِ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ع قَالَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَ الْعَرْشَ أَرْبَاعاً لَمْ يَخْلُقْ قَبْلَهُ إِلَّا ثَلَاثَةَ أَشْيَاءَ الْهَوَاءَ وَ الْقَلَمَ وَ النُّورَ ثُمَّ خَلَقَهُ مِنْ أَنْوَارٍ مُخْتَلِفَةٍ فَمِنْ ذَلِكَ النُّورِ نُورٌ أَخْضَرُ اخْضَرَّتْ مِنْهُ الْخُضْرَةُ وَ نُورٌ أَصْفَرُ اصْفَرَّتْ مِنْهُ الصُّفْرَةُ وَ نُورٌ أَحْمَرُ احْمَرَّتْ مِنْهُ الْحُمْرَةُ وَ نُورٌ أَبْيَضُ وَ هُوَ نُورُ الْأَنْوَارِ وَ مِنْهُ ضَوْءُ النَّهَارِ ثُمَّ جَعَلَهُ سَبْعِينَ أَلْفَ طَبَقٍ غِلَظُ كُلِّ طَبَقٍ كَأَوَّلِ الْعَرْشِ إِلَى أَسْفَلِ السَّافِلِينَ لَيْسَ مِنْ ذَلِكَ طَبَقٌ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِ رَبِّهِ وَ يُقَدِّسُهُ بِأَصْوَاتٍ مُخْتَلِفَةٍ وَ أَلسِنَةٍ غَيْرِ مُشْتَبِهَةٍ وَ لَوْ أُذِنَ لِلِسَانٍ مِنْهَا فَأَسْمَعَ شَيْئاً مِمَّا تَحْتَهُ لَهَدَمَ الْجِبَالَ وَ الْمَدَائِنَ وَ الْحُصُونَ وَ لَخَسَفَ الْبِحَارَ وَ لَأَهْلَكَ مَا دُونَهُ لَهُ ثَمَانِيَةُ أَرْكَانٍ عَلَى كُلِّ رُكْنٍ مِنْهَا مِنَ الْمَلَائِكَةِ مَا لَا يُحْصِي عَدَدَهُمْ إِلَّا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ- يُسَبِّحُونَ اللَّيْلَ وَ النَّهارَ لا يَفْتُرُونَ وَ لَوْ حَسَّ شَيْءٌ مِمَّا فَوْقَهُ مَا قَامَ لِذَلِكَ طَرْفَةَ عَيْنٍ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ الْإِحْسَاسِ الْجَبَرُوتُ وَ الْكِبْرِيَاءُ وَ الْعَظَمَةُ وَ الْقُدْسُ وَ الرَّحْمَةُ ثُمَّ الْعِلْمُ وَ لَيْسَ وَرَاءَ هَذَا مَقَالٌ
ترجمه :
1. امام باقر (عليه السلام) از امام سجاد (عليه السلام) نقل مىكنند كه آن حضرت فرمودند: خداوند بزرگ، عرش را چهارمين آفريده، خلق نمود، به طورى كه قبل از آن فقط سه چيز را آفريده بود: هوا، قلم و نور. سپس عرش را از نورهاى گوناگون خلق كرد. يكى از نورها، نور سبزى بود كه سبزها از او سبز شدند و نور زردى كه زردها از او زرد شدند و نور قرمزى كه از او قرمز شدند و نور سفيدى كه نور تمام نورها است و روشنايى روز از آن است.
سپس آن را هفتاد هزار طبقه قرار داد كه اندازه هر كدام به اندازه اول عرش تا پايينترين حد است و هيچ طبقهاى نيست، مگر اين كه ستايش پروردگار خود را مىگويند و با صداهاى گوناگون و زبانهاى متفاوت او را پاك مىخوانند.
و اگر براى زبانى از آنها اجازه داده مىشد كه چيزى را كه زير آن است را به گوش ديگران برساند، كوهها، شهرها، قلعهها نابود مىشدند و درياها خشك مىگشتند و غير از خدا، همه چيز نابود مىشدند. براى عرش، هشت ستون وجود دارد كه بر هر ستونى، فرشتگانى كه تعدادشان را فقط خدا مىداند، فرشته است كه شبانه روز تسبيح خداوند مىگويند و افتراء (به خدا) نمىبندند.
و اگر طبقه پايينتر، چيزى از طبقه بالا را احساس و درك كند، بين اين دو طبقه، احساس، جبروت، كبرياء، بزرگى، پاكى، رحمت و سپس علم، حتى به اندازه يك چشم به هم زدن، باقى نمىماند و بيشتر از اين سخنى نيست.
