لعجب لمن يفزع من أربعة كيف لا يفزع إلى أربعة
43 حَدَّثَنَا جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ مَسْرُورٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عَامِرٍ عَنْ عَمِّهِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَامِرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي عُمَيْرٍ قَالَ حَدَّثَنَا جَمَاعَةٌ مِنْ مَشَايِخِنَا مِنْهُمْ أَبَانُ بْنُ عُثْمَانَ وَ هِشَامُ بْنُ سَالِمٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ حُمْرَانَ عَنِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع قَالَ عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ جَلَّ جَلَالُهُ يَقُولُ بِعَقِبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ بِعَقِبِهَا فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُكِرَ بِهِ كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ جَلَّ وَ تَقَدَّسَ يَقُولُ بِعَقِبِهَا فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْيَا وَ زِينَتَهَا كَيْفَ لَا يَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ فَإِنِّي سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ اسْمُهُ يَقُولُ بِعَقِبِهَا إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْكَ مالًا وَ وَلَداً فَعَسى رَبِّي أَنْ يُؤْتِيَنِ خَيْراً مِنْ جَنَّتِكَ وَ عَسَى مُوجِبَةٌ
امام صادق (ع) فرمود: در شگفتم از کسی که از چهار چیز می هراسد، چرا به چهار چیز پناه نمیبرد؛ در شگفتم از آن کس که میترسد، چرا به این سخن خدای گرامی و بزرگ پناه نمیبرد: «حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ - خدا ما را بس است و نیکو کارگزار و پشتیبانی است»؛ زیرا به راستی شنیدم خدا که شکوهش بزرگ باد، در پیش میفرماید: « فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ يَمْسَسْهُمْ سُوءٌ- پس با نعمت و فزونی و بخشش از خدا بازگشتند در حالیکه هیچ بدی و گزندی به ایشان نرسید»؛ در شگفتم از آنکه اندوهگین است، چرا به این سخن خدای بزرگ و متعالی پناه نمیبرد: « لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ» ؛ زیرا به راستی شنیدم خدای گرامی و بزرگ در پیش میفرماید: «ا فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّيْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ كَذلِكَ نُنْجِي الْمُؤْمِنِينَ - پس اجابت کردیمش و او را از اندوه رهاندیم و مومنان را ای چنین میرهانیم» ؛ در شگفتم از آن کس که نیرنگش زدند، چرا به این سخن خدا پناه نمیبرد: « أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ» زیرا به راستی شنیدم خدا، که بزرگ و پاک باد، در پی اش میفرماید: «فَوَقاهُ اللَّهُ سَيِّئاتِ ما مَكَرُوا» ؛ در شگفتم از آنکس که دنیا و آراستگی آن را میخواهد چرا به این سخن خدای فرازمند پناه نمیبرد: «ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ» ؛ زیرا به راستی شنیدم خدا که نامش گرانقدر باد، در پی اش میفرماید: «اگر مرا در مال و فرزند کمتر از خود میبینی * امید است که پروردگارم مرا بهتر از بوستان تو بدهد». کلمه عسی در آیه اثبات و تحقق یافتن است نه به معنای امید.
