((ازدى )) به طواف كعبه اشتغال داشت و شش دور را انجام داده بود و مى خواست دور هفتم را انجام دهد. مى بيند در سمت راست كعبه ، گروهى گرد جوانى خوشرو حلقه زده اند كه بوى عطر از وجودش مى وزد.
با آن كه جوان است ، ولى داراى هيبتى است مخصوص و براى حاضران سخن مى گويد. ازدى به حضورش مشرف مى شود و سخنانش را مى شنود.
مى گويد: خوش سخن تر از او كسى نديدم و زيباتر از كلامش ، كلامى نشنيدم پرسيدم : اين كيست ؟
گفتند: فرزند رسول خداست كه سالى يك روز،براى دوستانش ، ظاهر مى شود و سخن مى گويد.
ازدى به حضرتش عرض مى كند: مرا هدايت كنيد.
حضرت سنگريزه اى كف دستش مى نهد. ازدى دستش را مى بندد.
كسى از او مى پرسد: چه به تو داد؟ ازدى مى گويد: سنگريزه . ولى وقتى كه دستش را باز مى كند، مى بيند شمش طلاست .
سپس حضرت به وى مى فرمايد: ((حجت بر تو تمام شد و حق بر تو آشكار گرديد؟)).
ازدى مى گويد: آرى .
سپس از ازدى مى پرسد: ((مرا مى شناسى ؟)). ازدى مى گويد: نه . حضرت مى فرمايد:
((من مهدى هستم كه زمين را از عدل و داد پر خواهم كرد، وقتى كه از ظلم و جور پر شده باشد. اين امانتى است نزد تو كه بجز براى برادرانت كه اهل حقند، به كسى نگو)). (350)
350- اثبات الهداة ، ج 3، ص 670 - 671، باب 33، ح 39 به نقل از اكمال الدين .
منبع : راه مهدى
نويسنده : آية الله سيد رضا صدر
باهتمام : سيد باقر خسرو شاهى
