برخى مى گويند: اگر امام دارى ولايت تكوينى و حق تصرف در نظام تكوين است ، چرا در مواقع ضرورت ، در تقديرات الهى تصرف نمى كند تا بلا را از خود دور كرده ، دشمنان خود را ريشه كن كند و تمام امكانات را براى خود جلب نمايد؟
پاسخ :
اولا: قبل از هر چيز اين نكته را بايد ملتفت باشيم كه چه بسا امورى را كه گمان مى كنيم براى ما ضرر دارد در حالى كه خير محض است ، و نيز به عكس چه بسا امورى كه گمان مى كنيم براى ما خير است در حالى كه شر محض است . ما اين را نمى دانيم ، اگر چه علام الغيوب و هر كه را كه خداوند خواسته و او را از علم غيب مطلع ساخته است از آن اطلاع دارد. لذا نبايد به ظاهر امر قضاوت كرد كه چرا امام اين مصيبت را از خود دور نكرد و اين منفعت را براى خود تحصيل ننمود.
قرآن مى فرمايد:كتب عليكم القتال و هو كره لكم و عسى ان تكرهوا شيئا و هو خير لكم و عسى ان تحبوا شيئا و هو شر لكم(579) ؛((جهاد در راه خدا بر شما مقرر شد ، در حالى كه برايتان ناخوشايند است . چه بسا چيزى را خوش نداشته باشيد ، حال آنكه خير شما در آن است و يا چيزى را خوش نداشته باشيد ، حال آنكه خير شما در آن است و يا چيزى را دوست داشته باشيد ، حال آنكه شر شما در آن است .))
و نيز مى فرمايد:فعسى ان تكرهوا شيئا و يجعل الله فيه خيرا كثيرا(580) ؛((چه بسا چيزى خوشايند شما نباشد و خداوند خير فراوانى در آن قرار مى دهد.))
ثانيا: امام از آنجا كه تسليم تقديرات الهى است در هر كارى دست به تصرف تكوينى نمى زند و خلاف اراده و تقدير مشيت الهى گام برنداشته و اقدام عملى انجام نمى دهد.
ثالثا: اراده حتمى اولى خداوند بر آن است كه در اين دار تكليف هر كارى بر روال طبيعى و از اختيار انجام مى گيرد و حتى الامكان از معجزه و خرق نظام طبيعت استفاده نشود.
رابعا: هرگز انسان معصوم در نظام تكوين به جهت مصالح شخصى اقدام و تصرفى بر خلاف مقدرات الهى انجام نمى دهد ، و اگر معجزه و اعمال ولايتى كند به جهت مصالح نوعى بشر و عالم است كه اين هم مطابق اراده و خواست و مشيت خداوندى است .
579- سوره بقره ، آيه 216.
580- سوره نساء ، آيه 19.
منبع :موعود شناسی وپاسخ به شبهات
نویسنده: علی اصغر رضوانی
انتشارات مسجد مقدس جمکران
