((بقيه))از بقاى ضد فنا و نيستى است و در لغت به معناى ثبات و دوام آمده است . و((بقية الله))يعنى باقى مانده خدا كه در روى زمين ثابت است .
در دعاى ندبه مى خوانيم :اءين بقية الله التى لا تخلو من العترة الهادية؛((كجاست باقى مانده خدا كه از غير عترت طاهر نيست .))
در مقصود از اين كلمه دو احتمال است :
1- اينكه مقصود از((بقية الله))عنوان كلى بوده و اشاره به حجت خدا در روى زمين است كه هرگز زمين از آن خالى نبوده و نخواهد بود و دائما بايد در آن ثابت باشد. و انطباق آن بر امام زمان عليه السلام از باب انطباق كلى بر يك فرد آن در اين زمان است .
2- اينكه مقصود از((بقية الله))لقبى براى امام زمان عليه السلام باشد به اعتبار اينكه در روى زمين ثابت بوده و دوام وجودى دارد.
((ابن سكيت))مى گويد:((اين جمله در جايى گفته مى شود كه انسان كسى را مراعات كرده و به انتظار او نشسته است)). (894) با در نظر گرفتن اين معنا حضرت مهدى عليه السلام را((بقية الله))مى گويند. از آن جهت كه تحت رعايت خداوند بوده و به او مقام و شاءنى داده كه مردم انتظار فرج او را در كارهاى خود داشته باشند.
894- معجم مقاييس اللغه ، ص 128.
منبع :کتاب موعود شناسی و پاسخ به شبهات
نویسنده :علی اصغر رضوانی
انتشارات مسجد مقدس جمکران
