شيعه اماميه به تبع ادله قطعى ، معتقد به امامت امام زمان عليه السلام از سال 255 هجرى تاكنون است . اين اعتقاد مستلزم آن است كه امكان داشته باشد شخصى بيش از هزار سال عمر كرده باشد. اين لازمه براى برخى از اهل سنت گران آمده است . مى گويند: چگونه ممكن است شخصى اين مقدار عمر كند. اينان در حقيقت از آن جهت كه اصل اعتقاد به امامت و مهدويت شيعه را قبول ندارند مساءله طول عمر را بهانه قرار داده اند تا اصل عقيده به مهدويت شيعه را زير سؤال ببرند.
سائح على حسين مغربى مى گويد:((اهل سنت نظريه بقا و زنده ماندن مهدى عليه السلام بيش از هزار سال تا هر زمان كه خدا بخواهد را مورد انتقاد قرار داده اند ، و مى گويند: عمرى به اين مقدار هرگز در بين بشر مرسوم نبوده و دليلى نيز از شرع بر آن وجود ندارد)). (1052)
همان گونه كه دكتر احمد محمود صبحى اعتقاد به طول عمر امام زمان عليه السلام را از قوى ترين اعتراض ها متوجه بر عقيده به حضرت مهدى عليه السلام نزد شيعه امامى قرار داده است او مى گويد:((زنده ماندن مهدى بيش از هزار سال جاى ترديد دارد و اين خود موجب سست كردن عقيده به مهدويت از ريشه و اساس است)). (1053)
1052- تراثنا و موازين النقد ، ص 203.
1053- نظرية الامامة الشيعة الاثنى عشرية ، ص 411.
منبع : کتاب موعود شناسی و پاسخ به شبهات
نویسنده : علی اصغر رضوانی
