حکمت 111 نهج البلاغه- عشق تحمل ناشدنى امام على [عليه السلام] (اعتقادى)

بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم
وَ قَالَ [عليه السلام] وَ قَدْ تُوُفِّيَ سَهْلُ بْنُ حُنَيْفٍ الْأَنْصَارِيُّ بِالْكُوفَةِ بَعْدَ مَرْجِعِهِ مَعَهُ مِنْ صِفِّينَ وَ كَانَ أَحَبَّ النَّاسِ إِلَيْهِ
درود خدا بر او : (پس از بازگشت از جنگ صفّين ، يكى از ياران دوست داشتنى امام ، سهل بن حْنيف از دنيا رفت .)فرمود :
لَوْ أَحَبَّنِى جَبَلٌ لَتَهَافَتَ
اگر كوهى مرا دوست بدارد ، در هم فرو مى ريزد
معنى ذلك أن المحنة تغلظ عليه فتسرع المصائب إليه و
.( يعنى مصيبت ها به سرعت به سراغ او آيد ،
لا يفعل ذلك إلا بالأتقياء الأبرار و المصطفين الأخيار و هذا مثل قوله [عليه السلام] .
كه اين سرنوشت در انتظار پرهيزكاران و برگزيدگان خداست ، همانند آن در حكمت 112 آمده است ).