حکمت 190 نهج البلاغه- معيار امامت؟ (اعتقادى، معنوى)

بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم
وَ قَالَ [عليه السلام]
و درود خدا بر او ، فرمود :
وَا عَجَبَاهْ أَ تَكُونُ الْخِلَافَةُ بِالصَّحَابَةِ
شگفتا! آيا معيار خلافت ، با صحابى بودن  می شود
وَ لا تَكُونُ بِالصَّحَابَةِ و الْقَرَابَةِ .
و با صحابه وخويشاوندى نمی شود؟
و روی له شعر فی هذا المعنی و هو:
(از امام، شعرى در همين مسئله نقل شد كه به ابوبكر فرمود)

فَاِن کُنتَ بِالشًوُری مَلَکتَ أُمُورَهُم                                             فَکَیفَ بِهذا وَ المُشِیرُنَ غُیًبُ
اگر ادعا مى كنى با شوراى مسلمين به خلافت رسيدي، چه شورايى بود كه رأى دهندگان حضور نداشتند ؟
وَ اِن کُنتَ بِالقُربی حَجَجتَ خَصِیمَهُم                                         فَغَیرُکَ أَولی بِالنـَّبِیِّ وَ أَقرَبُ
و اگر خويشاوندى را حجت مى آورى ، ديگران از تو به پيامبر نزديك تر و سزاوار ترند.

توسط RSS یا ایمیل مطالب جدید را دریافت کنید. ایمیل:

 

اضافه کردن نظر


کد امنیتی
تازه کردن