حکمت 257 نهج البلاغه- راه شاد كردن ديگران (اخلاق خانواده)(اخلاقى، اجتماعى)

بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم
وَ قَالَ [عليه السلام] لِكُمَيْلِ بْنِ زِيَادٍ النَّخَعِيِّ
و درود خدا بر او ،به کمیل فرمود :
يَا كُمَيْلُ مُرْ أَهْلَكَ أَنْ يَرُوحُوا فِى كَسْبِ الْمَكَارِمِ وَ يُدْلِجُوا فِى حَاجَةِ مَنْ هُوَ نَائِمٌ
اى كميل ! خانواده ات را فرمان ده كه روزها در به دست آوردن بزرگوارى ، و شب ها در رفع نياز خفتگان بكوشند .
فَوَالَّذِى وَسِعَ سَمْعُهُ الْأَصْوَاتَ مَا مِنْ أَحَدٍ أَوْدَعَ قَلْباً سُرُوراً إِلَّا وَ خَلَقَ اللَّهُ لَهُ مِنْ ذَلِكَ السُّرُورِ لُطْفاً
سوگند به خدايى كه تمام صداها را مى شنود، هر كس دلى را شاد كند، مگر خداوند از آن شادى لطفى براى او می آفریند
فَإِذَا نَزَلَتْ بِهِ نَائِبَةٌ جَرَى إِلَيْهَا كَالْمَاءِ فِى انْحِدَارِهِ حَتَّى يَطْرُدَهَا عَنْهُ  
كه به هنگام نزول مصيبت آن لطف چون آب زلالى بر او باريدن گرفته و تلخى مصيبت را بزدايد
كَمَا تُطْرَدُ غَرِيبَةُ الْإِبِلِ .
چنان كه شتر غريبه را از چراگاه دورسازند.

توسط RSS یا ایمیل مطالب جدید را دریافت کنید. ایمیل:

 

اضافه کردن نظر


کد امنیتی
تازه کردن