حکمت 333 نهج البلاغه -روانشناسى مؤمن(علمى، اجتماعى)

بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیم
وَ قَالَ [عليه السلام] فِى صِفَةِ الْمُؤْمِنِ
و درود خدا بر او ، فرمود: (در توصيف مؤمن)
الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِى وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِى قَلْبِهِ
شادى مؤمن در چهرة او ، و اندوه وى در دلش پنهان است
أَوْسَعُ شَيْ‏ءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَيْ‏ءٍ نَفْساً
، سينه اش از هر چيزى فراخ تر ، و نفس او از هر چيزى خوارتر است.

يَكْرَهُ الرِّفْعَةَ وَ يَشْنَأُ السُّمْعَةَ
برترى جويى را زشت ، و رياكارى را دشمن مى شمارد،
طَوِيلٌ غَمُّهُ بَعِيدٌ هَمُّهُ كَثِيرٌ صَمْتُهُ مَشْغُولٌ وَقْتُهُ
اندوه او طولانى ، و همت او بلند است، سكوتش فراوان ، و وقت او با كار گرفته است،
شَكُورٌ صَبُورٌ مَغْمُورٌ بِفِكْرَتِهِ
شكر گزار و شكيبا و ژرف انديش است
ضَنِينٌ بِخَلَّتِهِ سَهْلُ الْخَلِيقَةِ
به احتیاج خود بخیل است(ظاهر نمی کند و نمی گوید) و نرم خو و فروتن است،
لَيِّنُ الْعَرِيكَةِ نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ .
نفس او از سنگ خارا سخت تر اما در ديندارى از بنده(بَرده) خوارتر است.