((406- محمد بن فضيل از امام باقر (عليه السلام ) روايت كند كه فرمود: خداى عزوجل را خروسى است كه پاهايش در زمين هفتم و گردنش در زير عرش قرار دارد و بالهايش در هوا است و چون نيمه شب يا ثلث دوم آخر شب شود دو بالش را بر هم زند و فرياد زند: (سبوح قدوس ربنا الله الملك الحق المبين فلا اله غير رب الملائكة و الروح ) (منزه است خداى پاك از هر عيب ، پروردگار ما خداى فرمانرواى بر حق و آشكار كننده (چيزها بقدرت خويش ) است ، و معبودى جز او نيست ، پروردگار فرشتگان و روح جبرئيل )، پس (با اين صدا) خروسان زمين بال خود به هم زنند و آواز دهند.))
الْحُسَيْنُ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَيْلِ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ إِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ دِيكاً رِجْلَاهُ فِى الْأَرْضِ السَّابِعَةِ وَ عُنُقُهُ مُثْبَتَةٌ تَحْتَ الْعَرْشِ وَ جَنَاحَاهُ فِى الْهَوَى إِذَا كَانَ فِى نِصْفِ اللَّيْلِ أَوِ الثُّلُثِ الثَّانِى مِنْ آخِرِ اللَّيْلِ ضَرَبَ بِجَنَاحَيْهِ وَ صَاحَ سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّنَا اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ الْمُبِينُ فَلَا إِلَهَ غَيْرُهُ رَبُّ الْمَلَائِكَةِ وَ الرُّوحِ فَتَضْرِبُ الدِّيَكَةُ بِأَجْنِحَتِهَا وَ تَصِيحُ
