((169- حارث بن مغيرة گويد: امام صادق (عليه السلام ) در راه مدينه به من برخورد و فرمود: كيستى ؟ آيا حارث هستى ؟ عرض كردم : آرى ، فرمود: بدانكه من گناه نابخردان شما را بگردن دانشمندانتان مى اندازم ؟
اين سخن را فرمود و از من گذشت ، من به نزدش رفتم و از او اجازه شرفيابى گرفته خدمتش رسيدم و عرض كردم : مرا ديدار كردى و فرمودى : همانا من گناه نابخردانتان را بگردن دانشمندانتان مى اندازم و اين سخن شما بسختى مرا نگران كرده ؟ فرمود: آرى چه چيز جلوگيرى مى كند شما را از اينكه وقتى از شخصى سخنى به شما رسد كه موجب ناراحتى شما و آزار ما گردد، به نزد او برويد و او را بر آن سخن سرزنش و توبيخ كنيد و به طور رسا و آشكار با او گفتگو كنيد؟
بدانحضرت عرض كردم : قربانت ! در اينصورت اينگونه افراد پيروى ما را نمى كنند و از ما نمى پذيرند؟ فرمود: شما هم از آنها كناره گيرى كنيد و از نشست و برخاست با آنها دورى كنيد؟ ))
سَهْلُ بْنُ زِيَادٍ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ خَطَّابِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحَارِثِ بْنِ الْمُغِيرَةِ قَالَ لَقِيَنِى أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع فِى طَرِيقِ الْمَدِينَةِ فَقَالَ مَنْ ذَا أَ حَارِثٌ قُلْتُ نَعَمْ قَالَ أَمَا لَأَحْمِلَنَّ ذُنُوبَ سُفَهَائِكُمْ عَلَى عُلَمَائِكُمْ ثُمَّ مَضَى فَأَتَيْتُهُ فَاسْتَأْذَنْتُ عَلَيْهِ فَدَخَلْتُ فَقُلْتُ لَقِيتَنِى فَقُلْتَ لَأَحْمِلَنَّ ذُنُوبَ سُفَهَائِكُمْ عَلَى عُلَمَائِكُمْ فَدَخَلَنِى مِنْ ذَلِكَ أَمْرٌ عَظِيمٌ فَقَالَ نَعَمْ مَا يَمْنَعُكُمْ إِذَا بَلَغَكُمْ عَنِ الرَّجُلِ مِنْكُمْ مَا تَكْرَهُونَ وَ مَا يَدْخُلُ عَلَيْنَا بِهِ الْأَذَى أَنْ تَأْتُوهُ فَتُؤَنِّبُوهُ وَ تَعْذِلُوهُ وَ تَقُولُوا لَهُ قَوْلًا بَلِيغاً فَقُلْتُ [ لَهُ ] جُعِلْتُ فِدَاكَ إِذاً لَا يُطِيعُونَا وَ لَا يَقْبَلُونَ مِنَّا فَقَالَ اهْجُرُوهُمْ وَ اجْتَنِبُوا مَجَالِسَهُمْ
