باب : معانقه ( دست بگردن يكديگر نمودن )

باب : معانقه ( دست بگردن يكديگر نمودن )
بَابُ الْمُعَانَقَةِ
مـُحـَمَّدُ بـْنُ يَحْيَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِيلَ بْنِ بَزِيعٍ عَنْ صَالِحِ بْنِ عُقْبَةَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْجُعْفِيِّ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ وَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَا أَيُّمَا مُؤْمِنٍ خَرَجَ إِلَى أَخِيهِ يَزُورُهُ عَارِفاً بِحَقِّهِ كَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِكُلِّ خُطْوَةٍ حَسَنَةً وَ مُحِيَتْ عَنْهُ سَيِّئَةٌ وَ رُفـِعَتْ لَهُ دَرَجَةٌ وَ إِذَا طَرَقَ الْبَابَ فُتِحَتْ لَهُ أَبْوَابُ السَّمَاءِ فَإِذَا الْتَقَيَا وَ تَصَافَحَا وَ تَعَانَقَا أَقْبَلَ اللَّهُ عَلَيْهِمَا بِوَجْهِهِ ثُمَّ بَاهَى بِهِمَا الْمَلَائِكَةَ فَيَقُولُ انْظُرُوا إِلَى عَبْدَيَّ تَزَاوَرَا وَ تَحَابَّا فِيَّ حَقٌّ عَلَيَّ أَلَّا أُعَذِّبَهُمَا بِالنَّارِ بَعْدَ هَذَا الْمَوْقِفِ فَإِذَا انْصَرَفَ شَيَّعَهُ الْمـَلَائِكـَةُ عـَدَدَ نـَفـَسـِهِ وَ خـُطَاهُ وَ كَلَامِهِ يَحْفَظُونَهُ مِنْ بَلَاءِ الدُّنْيَا وَ بَوَائِقِ الْآخِرَةِ إِلَى مـِثْلِ تِلْكَ اللَّيْلَةِ مِنْ قَابِلٍ فَإِنْ مَاتَ فِيمَا بَيْنَهُمَا أُعْفِيَ مِنَ الْحِسَابِ وَ إِنْ كَانَ الْمَزُورُ يَعْرِفُ مِنْ حَقِّ الزَّائِرِ مَا عَرَفَهُ الزَّائِرُ مِنْ حَقِّ الْمَزُورِ كَانَ لَهُ مِثْلُ أَجْرِهِ
اصول كافى ج : 3 ص : 265 رواية : 1
ترجمه روايت شريفه :
امـام بـاقـر و امـام صـادق عـليـهما السلام فرمودند: هر مؤ منى كه براى زيارت برادرش بيرون شود و حق او را بشناسد، در برابر هر گامى كه بردارد، خدا يك حسنه باو مى دهد و يـك گـنـاه از او بـزدايـد و يـكدرجه او را بالا برد، و چون در خانه اش ‍ بكوبد، درهاى آسمان برايش گشوده شود (مقدمات آمدن رحمت آماده شود) و چون ملاقات و مصافحه و معانقه كنند، خدا بآنها روى آورد، سپس بوجود آنها بر فرشتگان ببالد و فرمايد: دو بنده ام را بـنـگريد كه براى من يكديگر را ملاقات كردند و دوستى نمودند، بر من سزاست كه پس از اين ايستگاه ايشان را بآتش عذاب نكنم ، و چون برگردد بشماره نفس كشيدن و گامهاى كـلمـاتـش فـرشـتـه را بـدرقـه كنند و تا فرداى آنشب او را از بلاء دنيا و آسيبهاى آخرت نـگـهـدارند، و اگر در آن ميان بميرد از حساب بركنار باشد، و اگر مؤ من زيارت شده هم حق زيارت كننده را چون او بشناسد، مانند پاداش او برايش باشد.

عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهـِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيَى عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قـَالَ إِنَّ الْمـُؤْمـِنـَيـْنِ إِذَا اعْتَنَقَا غَمَرَتْهُمَا الرَّحْمَةُ فَإِذَا الْتَزَمَا لَا يُرِيدَانِ بِذَلِكَ إِلَّا وَجـْهَ اللَّهِ وَ لَا يُرِيدَانِ غَرَضاً مِنْ أَغْرَاضِ الدُّنْيَا قِيلَ لَهُمَا مَغْفُوراً لَكُمَا فَاسْتَأْنِفَا فَإِذَا أَقْبَلَا عَلَى الْمُسَاءَلَةِ قَالَتِ الْمَلَائِكَةُ بَعْضُهَا لِبَعْضِ تَنَحَّوْا عَنْهُمَا فَإِنَّ لَهُمَا سِرّاً وَ قَدْ سـَتـَرَ اللَّهُ عـَلَيْهِمَا قَالَ إِسْحَاقُ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَلَا يُكْتَبُ عَلَيْهِمَا لَفْظُهُمَا وَ قَدْ قـَالَ اللَّهُ عـَزَّ وَ جـَلَّ مـا يـَلْفـِظُ مـِنْ قَوْلٍ إِلاّ لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ قَالَ فَتَنَفَّسَ أَبُوِ اللَّهِ ع الصُّعـَدَاءَ ثـُمَّ بـَكـَى حـَتَّى اخـْضـَلَّتْ دُمـُوعـُهُ لِحْيَتَهُ وَ قَالَ يَا إِسْحَاقُ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تـَعـَالَى إِنَّمـَا أَمـَرَ الْمـَلَائِكـَةَ أَنْ تـَعْتَزِلَ عَنِ الْمُؤْمِنَيْنِ إِذَا الْتَقَيَا إِجْلَالًا لَهُمَا وَ إِنَّهُ وَ إِنْ كـَانَتِ الْمَلَائِكَةُ لَا تَكْتُبُ لَفْظَهُمَا وَ لَا تَعْرِفُ كَلَامَهُمَا فَإِنَّهُ يَعْرِفُهُ وَ يَحْفَظُهُ عَلَيْهِمَا عَالِمُ السِّرِّ وَ أَخْفَى
اصول كافى ج : 3 ص : 266 رواية : 2
ترجمه روايت شريفه :
امام صادق (ع ) فرمود: چون دو مؤ من يكديگر را در آغوش كشند رحمت خدا آنها را فرا گيرد و چـون بـكـديـگـر چـسـبـنـد و از آن جز رضاى خدا نخواهند و غرض دنيوى نداشته باشند، بـآنـهـا گـفـتـه شـود: آمـرزيده شديد، عمل را از سر گيريد (كنايه از اينكه نامه گناهان گـذشـتـه شما باطل شد) و چون با يكديگر وارد گفتگو شوند، فرشتگان باهم گويند: از آنها دور شويد كه رازى دارند و خدا بر آنها پرده انداخته است .
اسـحـاق گـويـد: عـرضـكـردم : قـربـانـت گردم ، بنابراين گفتار آنها نوشته نشود، در صـورتـى كـه خـداى عـزوجـل فـرمـايـد: (((كـلمه اى نگويد جز آنكه رقيب و عتيدى نزد وى حـاضـر بـاشـنـد، 18 سوره 50))) امام صادق (ع ) آه عميقى كشيد، سپس گريست تا اشكش ريـشـش را تـر كـرد و فـرمـود: هـمـانـا خـداى تـبـارك و تـعـالى بـراى احـتـرام آن دو مؤ من بـفـرشـتـگـان دسـتـور داد كه چون بملاقات يكديگر روند، از آنها دور شوند، و اگر چه فرشتگان الفاظ آنها را ننويسند و سخنانشرا ندانند، ولى خداى داناى راز و نهان تر از راز سخن آنها را بداند و حفظ كند.

توسط RSS یا ایمیل مطالب جدید را دریافت کنید. ایمیل:

 

اضافه کردن نظر


کد امنیتی
تازه کردن